«سيّد رضى» قهرمان ميدان نهج البلاغه كه خود يكى از ادباى به نام عرب محسوب مى‌شود گه گاه در ذيل خطبه‌هاى نهج البلاغه تعبيراتى دارد كه نشان مى‌دهد تا چه حد مردم با شنيدن اين خطبه‌ها مفتون و مجذوب مى‌شدند و يا خود او تحت تأثير امواج نيرومند جاذبه آن قرار گرفته است.

از جمله در ذيل خطبه غرّاء (خطبه 83 نهج البلاغه) مى‌گويد: «و في الخبر أنّه لمّا خطب بهذه الخطبة اقشعرّت له الجلود و بكت العيون و رجفت القلوب، در خبر آمده است، هنگامى كه على (ع) اين خطبه را ايراد فرمود بدنها به لرزه در آمده، چشمها گريان شدند و دلها به اضطراب و تپش افتادند».

در ذيل خطبه معروف همّام (همان مرد زاهد عارفى كه از مولا على (ع) تقاضاى توصيف صفات پرهيزگاران كرد و امام آن خطبه عجيب و بى‌مانند را بيان فرمود) مى‌خوانيم:

(هنگامى كه امام به حساسترين نقطه خطبه رسيد) «همّام صيحه‌اى زد و مدهوش شد و بر زمين افتاد و مرغ روحش از قفس تن پرواز نمود. امير مؤمنان فرمود: آه، من از اين حادثه بر او مى‌ترسيدم (لذا درخواست او را در آغاز نپذيرفتم و پس از اصرار قبول كردم) سپس افزود: آيا چنين نيست كه اين گونه پند و اندرزهاى رسا به آنان كه اهل موعظه و پندند اثر مى‌كند».

همچنين در ذيل خطبه بيست و هشتم، گفتار ديگرى دارد كه از عمق جاذبه خطبه در فكر و جان «سيد رضى» خبر مى‌دهد، مى‌گويد:

«اگر سخنى باشد كه مردم را به سوى زهد بكشاند و به عمل كردن براى آخرت وادار سازد، همين سخن است كه مى‌تواند دلبستگى انسان را از آرزوهاى طولانى قطع كند و جرقه بيدارى و آگاهى و نفرت از اعمال زشت را در دل او بيفروزد».

سپس بعد از ذكر نمونه‌هايى از تعبيرات اين خطبه مى‌افزايد: «در اين خطبه دقّت كنيد كه باطنى شگفت‌آور و عمقى عجيب و جالب دارد و بدين گونه است‌