امام (ع) به آن اشاره فرموده است، حتّى در روايات اسلامى به عنوان «پيامبر درون» از آن ياد شده، چنان كه در حديث معروف امام كاظم (ع) مى‌خوانيم كه فرمود:

«انّ للّه على النّاس حجّتين حجّة ظاهرة و حجّة باطنة فامّا الظّاهر فالرّسل و الانبياء و الائمة عليهم السّلام و امّا الباطنة فالعقول، براى خداوند دو حجّت بر مردم است، حجّتى آشكار و حجّتى پنهان. امّا حجّت آشكار، پيامبران و رسولان و ائمه- عليهم السلام- هستند و امّا حجّت باطن، عقلها و خردها مى‌باشد». [1] ولى با اين حال پيداست كه اين رسول باطن، رسالت محدودى دارد، در حالى كه رسول ظاهر كه متّكى به منبع وحى و علم بى‌پايان خداست رسالتش نامحدود است.

از اين جا، پاسخ سفسطه برهمايها روشن مى‌شود. آنها مى‌گويند: آنچه پيامبران براى ما مى‌آورند از دو صورت خارج نيست يا عقل ما درك مى‌كند يا نه، اگر عقل ما آن را درك مى‌كند نيازى به زحمت پيامبران نيست و اگر درك نمى‌كند يعنى نامعقول است، قابل قبول نيست، زيرا هيچ انسانى زيرا بار مطلب نامعقول نمى‌رود.

اشكالى كه در اين استدلال به چشم مى‌خورد اين است كه آنها ميان نامعقول و مجهول، فرق نگذاشته‌اند. گويى تصوّرشان اين بوده كه عقل همه چيز را درك مى‌كند، در حالى كه در اينجا يك تقسيم سه‌گانه داريم: مطالبى كه به ما عرضه مى‌شود يا موافق با حكم عقل است يا مخالف و يا مجهول. و به جرأت مى‌توان گفت قسمت عمده مطالب، جزء گروه سوّم، يعنى مجهول است و درست فعاليت پيامبران در همين بخش است.

اضافه بر اين، ما غالبا در ادراكات عقلى خود نيز گرفتار وسوسه‌هايى مى‌شويم كه نكند خطا و اشتباهى در آن باشد، اينجاست كه تأييد پيامبران و به تعبيرى ديگر تأييد عقل با نقل مى‌تواند ما را در داده‌هاى عقلى مطمئن سازد و

[1] اصول كافى، جلد اوّل، صفحه 16.