مى‌شمارند و با توجه به دلايلى كه مى‌گويد ازلى و ابدى، يك چيز بيش نيست و آن ذات پاك خداست، هر چه غير از اوست حادث و مخلوق است و وابسته به ذات پاك او مى‌باشد.

طرفداران عقيده حدوث جهان، گاه دلايلى فلسفى براى آن ذكر كرده‌اند و گاه از دلايل علمى استفاده نموده‌اند.

برهان حركت و سكون از استدلالهاى معروف فلسفى است كه مى‌گويد جهان مادّه دائما در معرض حركت و سكون است و حركت و سكون از «امور حادثه» است و چيزى كه معروض حوادث است حادث مى‌باشد.

اين دليل را به تعبير گسترده‌ترى مى‌توان ذكر كرد و آن اين كه جهان مادّه دائما در حال تغيير است و تغيير و دگرگونى نشانه حدوث است زيرا اگر ازلى باشد و در عين حال همواره دستخوش تغييرات و حوادث گردد، جمع ميان حدوث و قدم خواهد شد يعنى بايد تغييرات را كه امور حادث‌اند ازلى بدانيم و اين يك تناقض آشكار است.

اين دليل با قبول حركت جوهرى كه مى‌گويد حركت در ذات اشيا نهفته شده، بلكه عين ذات آنهاست، آشكارتر و روشنتر است زيرا وجود حركت كه امر حادثى است در ازل معنى ندارد. (دقّت كنيد) اين دليل قابل نقد و بررسيهايى است كه جاى آن در مباحث فلسفى است.

امّا دليل علمى دليلى است كه مى‌گويد عالم به طور دائم در حال فرسودگى و «آنتروپى» است و دلايل فراوان علمى اين فرسودگى دائمى را به اثبات رسانده، سيّارات، ثوابت، كهكشانها، زمين و آنچه بر روى زمين است مشمول اين قانون مى‌باشند. اين فرسودگى مستمر دليل بر اين است كه جهان مادّه پايان و سرانجامى دارد. زيرا فرسودگى تا بى‌نهايت نمى‌تواند ادامه يابد و هنگامى كه قبول كنيم پايانى دارد، بايد قبول كنيم آغازى هم دارد. زيرا اگر چيزى ابدى نباشد حتما ازلى‌