فردى، و سرمايه‌دارى از راه گرفتن مالياتهاى سنگين و تشكيل مؤسسات عام‌المنفعه (كه به تشريفات بيشتر شبيه است تا به حلّ مشكل نيازمندان) به گمان خود به مبارزه با آن برخاسته‌اند- ولى حقيقت اين است كه هيچ كدام نتوانسته‌اند گام مؤثّرى در اين راه بردارند، زيرا حلّ اين مشكل با روح مادّيگرى كه بر جهان حكومت مى‌كند ممكن نيست؛ كمك بلا عوض در تفكر مادّى جايى ندارد!

با دقّت در آيات قرآن مجيد آشكار مى‌شود كه يكى از اهداف مهمّ اسلام اين است كه اين اختلافات غير عادلانه‌اى كه در اثر بيعدالتيهاى اجتماعى در ميان طبقات غنى و ضعيف پيدا مى‌شود از بين برود و سطح زندگى كسانى كه نمى‌توانند نيازمنديهاى زندگيشان را بدون كمك ديگران رفع كنند بالا بيايد، و حدّاقل لوازم زندگى را داشته باشند.

اسلام براى رسيدن به اين هدف برنامه وسيعى در نظر گرفته است:

تحريم رباخوارى بطور مطلق، و وجوب پرداخت مالياتهاى اسلامى از قبيل زكات و خمس و مانند آنها، تشويق به انفاق، وقف، و قرض الحسنه و كمكهاى مختلف مالى قسمتى از اين برنامه را تشكيل مى‌دهد، و از همه مهمتر زنده كردن روح ايمان و برادرى و مساوات است.

يك مثال زيبا

مَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَا لَهُمْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ ...

بعضى از مفسّران گفته‌اند منظور از انفاق در اين آيه انفاق در جهاد است، چرا كه در چند آيه قبل سخنى از جهاد به ميان آمده است؛ ولى واضح‌