در خدمات خالص انسان مى‌رساند.

بايد توجّه داشت كه منّت و آزارى كه موجب عدم قبول انفاق مى‌شود اختصاص به مستمندان ندارد بلكه در كارهاى عمومى و اجتماعى از قبيل جهاد در راه خدا و كارهاى عام‌المنفعه، ساختن مدارس و مساجد و درمانگاهها و ... كه احتياج به بذل مال دارد، رعايت اين موضوع نيز لازم است.

جمله‌ «لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبّهِمْ؛ پاداش آنها نزد پروردگارشان است.» به انفاق‌كنندگان اطمينان مى‌دهد كه پاداش آنها نزد پروردگارشان محفوظ است، تا با اطمينان خاطر در اين راه گام بردارند، زيرا چيزى كه در نزد خدا است نه خطر نابودى دارد و نه نقصان، بلكه تعبير «ربّهم» (پروردگارشان) گويا اشاره به اين است كه خداوند اعمال آنها را پرورش داده و پيوسته بر آن مى‌افزايد همان‌گونه كه از آيات ديگر استفاده مى‌شود.

جمله‌ «وَلَاخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَاهُمْ يَحْزَنُونَ»- همان‌طور كه در سابق نيز اشاره شد با توجّه به اين كه «خوف» نسبت به امور آينده است و «حزن» و اندوه نسبت به گذشته است، مى‌گويد: انفاق‌كنندگان با توجّه به محفوظ بودن پاداششان در پيشگاه خدا، نه از آينده و رستاخيز ترسى دارند، و نه از آنچه در راه خدا بخشيده‌اند، اندوهى به خود راه مى‌دهند و فكر فقر و تهيدستى مى‌كنند.

شرايط قبول انفاق در روايات اسلامى‌

در روايات اسلامى دستورات موكّدى در باره پرهيز از آفات انفاق در راه خدا آمده است؛ به عنوان نمونه: