بعضى از مفسّران در پيوند اين آيه با آيات قبل، احتمال ديگرى را پذيرفته‌اند و آن اين كه آيه اخير در حكم دليل براى نهى از افراط و تفريط در انفاق است؛ مى‌گويد حتّى خداوند با آن قدرت و توانايى كه دارد در بخشش ارزاق حدّ وسط را رعايت مى‌كند، نه آنچنان مى‌بخشد كه به فساد كشيده شوند، و نه آنچنان تنگ مى‌گيرد كه به زحمت بيفتند، همه اينها براى رعايت حال و صلاح بندگان است.

بنابراين، سزاوار است كه شما هم به اين اخلاق الهى متخلّق شويد، طريق اعتدال در پيش گيريد، و از افراط و تفريط بپرهيزيد. [1]

در اين جا توجّه شما عزيزان را به چند نكته جلب مى‌كنيم:

الف- بلاى اسراف و تبذير

بدون شك، نعمتها و مواهب موجود در كره زمين، براى ساكنانش كافى است، امّا به يك شرط، و آن اين‌كه بيهوده به هدر داده نشوند، بلكه به صورت صحيح و معقول و دور از هرگونه افراط و تفريط مورد بهره‌بردارى قرار گيرد، زيرا اين مواهب آن قدر هم زياد و نامحدود نيست كه با بهره‌گيرى نادرست، آسيب نپذيرد!

به يقين اسراف و تبذير در منطقه‌اى از زمين باعث محروميّت در منطقه ديگر مى‌شود؛ و يا اسراف و تبذير انسانهاى امروز باعث محروميّت نسلهاى آينده مى‌گردد؛ اين مطلب در يك جامعه واضح‌تر است.

آن روز كه ارقام و آمار، همچون امروز دست انسانها نبود، اسلام هشدار

[1]. الميزان، جلد 13، صفحه 88.