گفت امير المؤمنين ، بحر صفا كامل كاشف ، على مرتضا بشنو اين اسرار اى مرد خبير گر تو را پاك است از غش ها ضمير معنى بحر حقيقت ، اى فتا آن ظهور نور ذاتى دان و لا آن ظهور نور ذات واحدى هست و بود انوارِ وجه سرمدى نور ذات وجه باقىِّ اَحَد كرده اشراق از ازل هم تا ابد دائماً مى تابد آن اندر جهان از ازل هم تا ابد باشد چنان بى شكى ، اشراق انوار خداى بر همه ذرّات تابد با خود آى لايح است اين نور بر هر مظهرى آن مظاهر دان صفات قادرى اين مظاهر تو هياكل دان ، عيان آن «هياكل» را تو «التوحيد» خوان تا اشارت باشد اى دل سوى آن كه بدانى تو مظاهر را عيان بى شك از روى جمال وجه يار جز مظاهر نيست ، ليكن هوش دار تا در اين جا گم نگردى اى جوان اوست نور جمله مَظهرها عيان «كلّ شيءٍ هالكٌ» [1] تو باز خوان معنى آن نور زين آيه بدان هر چه از روى مجازى فانى است ليك در معنى يقين آن باقى است معنى اين آيه گرخواهى به جان دارد اين معنى ، ولى نيكو بدان ها كه اندر «وَجْهَهُ» باشد بدان كه بود راجع به «شيءٍ» ، اى جوان يعنى اى دل ، هر چه باشد صورتا كان شود فانى و ليكن زينتا هست آن باقى به معنى دايما فهم كن اسرار اين و با خود آ گشت بى هوش او ز غلبات شراب محو شد او همچو ماهى اندر آ ب شُكر محض او را به سلب عشق خواند جذبه شوق آمد و جسمش نماند ذوق و سوز آمد ، گريبانش گرفت بى خود و مست و پريشانش گرفت