شايد بتوان گفت به دليل همين مفاسدى كه در عرصه اعتقاد و عمل از پاره‌اى صوفيان به ظهور رسيد، عدّه‌اى از دانشمندان شيعه در ردّ صوفيه به نگارش كتاب و رساله دست زدند. از آن جمله است:

- درايه نثار فَتحَ اللَّه بِهِ أعين الأبصار، به فارسى، از محمّد علم الهدى بن فيض كاشانى (م 1115 ق) كه در آن، غالباً از صوفيه به طايفه خنياگران، مغنيان و اهل طرب، ياد مى‌كند.[1]

- الردّ على الصوفية، از حاج محمّد رضى قزوينى كه آن را در حدود سال 1135 ق، نگاشته است.[2]

- فى أصناف الصوفية و ما ينجرّ الى الكفر، از عبد الحى رضوى كاشانى (م بعد از 1152 ق) كه در كتاب حديقة الشيعه خود، بابى را با عنوان «فى أصناف الصوفية و ما ينجرّ الى الكفر» به صوفيه اختصاص داده است. وى مى‌گويد:

صوفيه زمان ما اكثرشان مصداق «ملعون من ألقى كلّه على الناس» هستند.[3]

- الردّ على الصوفية الملعونة، از ملّا محمّد اسماعيل بن محمّد حسين مازندرانى (خواجويى) (م 1173 ق).[4]

- الردّ على الصوفية، از ملّا احمد بن محمّد تونى بشروى.[5]

- الردّ على الصوفية، از سيّد اعظم بنگورى، از شاگردان سيّد دلدار على نقوى.[6]

- الردّ على الصوفية، از ملّا حسن بن محمّد على يزدى كه در 27 محرّم سال‌

[1]. الذريعة، ج 8، ص 56( ش 168).

[2]. همان، ج 10، ص 206( ش 561).

[3]. موضع تشيع در برابر تصوّف، ص 297. براى اطلاع بيشتر درباره ظهور صوفيه و فرقه‌هاى مختلف آن، رك: حديقة الشيعة، ج 2، ص 740- 804 نيز براى اطلاع بيشتر درباره تشيّع و تصوّف، ر ك: الفكر الشيعى و النزعات الصوفية؛ الصلة بين التصوّف و التشيّع.

[4]. الذريعة، ج 10، ص 204( ش 553)؛ روضات الجنّات، ج 1، ص 114- 119.

[5]. الذريعة، ج 10، ص 204( ش 552).

[6]. همان جا( ش 554).