چاپ شده است.[1]

22. شرح عهد مالك اشتر، از محمّد ابراهيم بن محمّد مهدى نوّاب تهرانى (بدايع نگار) (م 1299 ق). مؤلّف، اين كتاب را براى ناصر الدين شاه، نوشته است.[2]

23. شرح نهج البلاغة، از احمد بن على اكبر مراغى (م 1300 ق). اين كتاب، شرح نكات مشكل نهج البلاغه، به شيوه تعليق است.[3]

24. مظهر البينات و مظهر الدلالات‌، از نصر اللَّه تراب بن فتحعلى (لطفعلى) دزفولى (م 1311 ق). ترجمه شرح نهج البلاغةى ابن ابى الحديد به فارسى است كه در واقع، شرح شرح است كه به دستور ناصر الدين شاه، در تاريخ 1295 ق، در چهار مجلّد، نگاشته شده است. نسخه آن در كتاب‌خانه دانشگاه تهران، موجود است.[4]

سه. شرح و حاشيه نويسى بر «صحيفه سجّاديه»

صحيفه سجّاديه، مشتمل بر 54 دعا با مضامين بلند از سيّد الساجدين على بن حسين عليه السلام است.[5]

بر اين كتاب شريف كه به «زبور آل محمّد صلى الله عليه و آله» نيز شهرت دارد، شرح و حاشيه‌هاى بسيارى نوشته شده است كه اينك، شروح و حواشى نگاشته شده در قرن دوازدهم و سيزدهم، معرّفى مى‌شود.

قرن دوازدهم‌

1. نور الأنوار فى شرح كلام خير الأخيار، از سيّد نعمة اللَّه بن عبد اللَّه جزايرى (م 1112 ق).

[1]. همان، ج 13، ص 374( ش 1400) و ج 19، ص 140.

[2]. همان، ج 4، ص 118.

[3]. همان، ج 14، ص 115.

[4]. همان، ج 21، ص 167( ش 4452).

[5]. همان، ج 21، ص 167( ش 4452). براى اطلاع از وضع اسناد الصحيفة السجادية و راويان آن، رك:« اسنادو مشايخ صحيفه كامله»، منصور پهلوان: علوم حديث، ش 12، ص 26- 69.