خود را با عنوان «أقول- قلت» بيان مى‌كند.[1]

8. حاشيه بر الكافى‌، از ابو الحسن بن محمّد طاهر فتونى (م 1138 ق).[2]

9. شرح فروع كافى‌، از يعقوب بن ابراهيم بختيارى (م 1148 ق). شرح، از اوّل كتاب زكات تا اواخر اطعمه و اشربه الكافى را در بردارد.[3]

10. حاشيه بر كافى‌، از احمد بن اسماعيل جزايرى (م 1151 ق).[4]

. شواهد الإسلام‌، از محمّد رفيع بن فرج گيلانى ملّا رفيعا (ميرزا رفيعا) (1070- ح 1155 ق).[5]

اين كتاب، حاشيه مختصرى بر بخش اصول الكافى است و كتاب هاى عقل و علم و توحيد و حجّت را در بردارد.[6]

12. حاشيه بر كافى‌، از سيّد شبّر بن محمّد موسى حويزى (م ح 1190 ق). اين شرح، كوتاه و بر قسمت‌هايى از اصول الكافى است.[7]

13. حاشيه بر كافى‌، از على بن زين الدين عاملى (ق 12 ق). شرح، شامل كتاب توحيد از اصول الكافى است.[8]

[1]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آستان قدس رضوى، ج 14، ص 539( ش 7263)؛ الذريعة، ج 13، ص 97( ش 308).

[2]. الذريعة، ج 6، ص 180.

[3]. همان، ج 14، ص 28.

[4]. همان، ج 6، ص 181؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 32.

[5]. وى، فقيه اصولى و حكيم شيعى است كه نزد دانشمندان بزرگ اصفهان، مانند علّامه محمّد باقر مجلسى، سيّدرفيع الدين محمّد بن حيدر طباطبايى نايينى، جمال الدين محمّد بن حسين خوانسارى، قاضى جعفر بن عبد اللَّه كمره‌اى و محمّد باقر بن محمّد مؤمن سبزوارى درس خواند. وى سپس به مشهد رفت و حدود چهل سال در آن جا اقامت داشت و بسيارى، از جمله شيخ يوسف بحرانى، سيد عبد اللَّه جزايرى، از محضر او بهره بردند و از او روايت كرده‌اند. شرح نهج البلاغة، از ديگر آثار اوست( موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 372؛ لؤلؤة البحرين( ش 34)؛ أعيان الشيعة، ج 1، ص 36؛ تلامذة العلّامة المجلسى، ص 101؛ الذريعة، ج 14، ص 126).

[6]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 4، ص 385( ش 1579)؛ الذريعة، ج 13، ص 97.

[7]. الذريعة، ج 6، ص 182.

[8]. فهرست نسخه‌هاى خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه فاضل خوانسارى، ج 1، ص 128( ش 173)؛ الذريعة، ج 7، ص 183.