ما در هر شرايطى بايد به دنبال شواهدى در تأييد يا رد كردن افكار زيربنايى خود باشيم. بعضى از اين افكار زيربنايى از اين قبيل‌اند:

- ديگران، هيچ وقت احترام مرا رعايت نمى‌كنند.

- من هيچ وقت، به خوبى از عهده كارها برنمى‌آيم.

- اشخاص، به هيچ وجه، قابل اعتماد نيستند، مگر عكسش ثابت شود.

- شرايط، مهم‌ترين عامل تعيين كننده نوع رفتار انسان است.

- و ...

اينها افكارى هستند كه گاهى در اعماق ذهن ما وجود دارند، ولى ما از آنها بى‌خبريم: «بايد ذهن خود را جرّاحى كنيم».

اصل چهارم: «گوش دادن و صحبت كردن غير دفاعى»

به شما توصيه مى‌كنم كه يك‌طرفه به قاضى نرويد. سعى كنيد با موضعى همدلانه و بى‌طرف، به سخنان طرف مقابلتان گوش دهيد. زود، جبهه‌گيرى نكنيد. به نيّت‌هاى ناگفته افراد- كه روح آنها نيز از آن بى‌خبر است-، اعتنا نكنيد. مشخص، جزئى و عينى صحبت كنيد. از كلّى‌بافى بپرهيزيد. در بيان احساسات خود، به جاى آن كه- مطابق آنچه در بيشتر درگيرى‌ها پيش مى‌آيد-، بگوييد: «سهل‌انگارِ خودخواه! خيلى آدم بى‌فكرى هستى!»، مى‌توانيد بگوييد: «وقتى تلفنى به من اطلاع ندادى كه نمى‌توانى به مهمانى بيايى، عصبانى شدم. احساس كردم به من اهميت نمى‌دهى».

گفتگوى صريح، از گردنْ‌كُلُفْتى، تهديد و يا توهين، جداست. وقتى مشخّص و جزئى صحبت مى‌كنيد، گرفتار بهانه‌جويى، سلب مسئوليت از خود، حمله متقابل با يك انتقاد، و ... نمى‌شويد.