ظرفيت ما را براى رويارويى صحيح با اضطراب، افسردگى و بى‌حوصلگى، افزايش مى‌دهد.

براى خلّاق بودن، لازم است سُكّان رهبرى هيجان‌ها را در دست داشته باشيم. خودآگاهى، به انسان كمك مى‌كند تا در مواقع لازم، خود را براى اقدام خاصى برانگيزد. اگر احساسات، به‌موقع و با ظرافت بروز نكنند، يا حاد مى‌شوند و به شكل نامناسبى تجلّى مى‌كنند و يا به لايه‌هاى زيرين ذهن منتقل مى‌شوند و رفتارهاى ما را ناخواسته كنترل مى‌كنند.

خويشتن‌نگرى، به ما امكان مى‌دهد تا نسبت به احساسات تند خود، بى‌طرف باشيم؛ يعنى به جاى اين كه در آن غرق يا گم شويم، در كنار آن، حضور داشته باشيم. چنين آگاهى ويژه‌اى مى‌تواند ما را در اقدام آگاهانه و نه كوركورانه يارى كند. انسان‌هايى كه در احساسات خود، غرق مى‌شوند، كنترل عاطفى خود را از دست مى‌دهند. اين افراد در واقع، پذيراى حالات خود هستند و براى رضايت‌بخش كردن عواطف و احساسات خود، تلاشى نمى‌كنند.

اصل سوم: «افكار خود را پيراسته كنيد»

وقتى در گرماگرم يك هيجانِ برانگيخته قرار مى‌گيريم، «افكار خودكار»، ما را احاطه مى‌كنند؛ افكارى كه چندان به صحّت آنها اطمينان نداريم. اگر هيجانْ مثبت باشد، غرق در مبالغه و اغراق مى‌شويم و اگر هيجانْ منفى باشد، ذهن ما بى‌مهابا افكار منفى توليد مى‌كند. يعنى همواره بايد دقت كنيم كه آيا تلقّى ما از شرايط، با واقعيتْ مطابق است يا نه. مثلًا آيا اين شرايط، واقعاً خشم‌آور است يا اين كه با عينك خاصى كه به چشم خود زده‌ايم، موقعيّت را اين گونه مى‌بينيم؟ آيا احساسات ما از نظر شدّت، با موضوعْ تناسب دارد؟ بايد توجه داشته باشيم كه همه افكار ما لزوماً صحيح نيستند.