چه خواهد شد؟!».

بچه‌ها با سؤالات خود، تلاش مى‌كنند تا احساسات او را درك كنند و در صورت لزوم، با او همدلى نمايند. حضور و غياب، همچنان ادامه پيدا مى‌كند و هر ده- پانزده نفرِ حاضر در كلاس، به شكلى احساسى، حضور خود را در كلاس اعلام مى‌كنند؛ اما حضورى متفاوت، همراه با همدلى و درك يكديگر!

در بخش ديگرى از كلاس، براى تقويت اراده و كنترل هيجانات، از بچه‌ها خواسته مى‌شود تا به سه گروه تقسيم شوند و يك كار گروهى را در سكوت محض، با ايما و اشاره انجام دهند و حتى در صورت بروز مشكل يا تنش بين اعضاى گروه، بايد با سكوت و همدلى، آن را حل كنند. حتى در همين سكوت، رهبر گروه انتخاب مى‌شود و اگر گروهى، قواعد بازى را رعايت نكند، امتياز بازى‌شان كم مى‌شود.

در يك بخش ديگر، استاد، نزاعى ساختگى را طرّاحى مى‌كند و از بچه‌ها مى‌خواهد به بهترين شكل، ميانجيگرى كنند و با درك روحيات طرفين و قضاوتى ضمنى، يك حكميت و قضاوت موفّق را به نمايش بگذارند.

و ده‌ها تمرين ديگر كه متناسب با شرايط سنّى و سطح تحوّل آنها طراحى شده‌اند و كودكان و نوجوانان مى‌آموزند كه چگونه هيجان‌هاى خود را بشناسند و با چه شيوه‌اى بر هيجان‌ها، عواطف و رفتار خود، مديريت كنند.