سطح هيجان او، تأثير مى‌گذارند. مثلًا آگاهى ما از اين كه لاستيك‌هاى ماشين ما نو و يخ شكن هستند و خود ماشين هم پر قدرت و سالم و مجهّز است و مطّلع بودن ما از اين كه چه‌طور مى‌توان در سرماى سخت هم ساعت‌ها از خودْ مراقبت كرد، به ما اجازه مى‌دهد كه از زيبايى راه‌هاى برف گرفته كوهستانى لذّت ببريم و لحظاتى شاد را در دل طبيعت، سپرى كنيم، در حالى كه بدون اين آگاهى‌ها، ترس بر ما چيره مى‌شد و بدون نيمى از آنها، دست كم نگران مى‌شديم (كه سطح پايينى از همان «ترس» است).

در مجموع، روان‌شناسان معتقدند كه نحوه ارزيابى ذهنى ما از يك موقعيّت است كه شدّت تجربه هيجانى و برانگيختگى عاطفى ما را تعيين مى‌كند.

3. يادگيرى:

اگر به ما آموخته باشند كه «خرس‌هاى قهوه‌اى، بسيار خطرناك‌اند»، واكنش عاطفى (هيجانىِ) ما در لحظه رؤيت يك خرس قهوه‌اى، يقيناً «ترس» خواهد بود؛ امّا اگر آموخته باشيم كه: «خرس‌هاى قهوه‌اى، به شدّت از انسان مى‌ترسند و معمولًا تهديدى براى انسان‌ها محسوب نمى‌شوند»، حدّاكثر كارى كه مى‌كنيم، اين است كه به داخل ماشين خود مى‌رويم و از پشت شيشه‌ها، كنجكاوانه به حركات خرس، مى‌نگريم و از اين كه توانسته‌ايم از فاصله‌اى چنين نزديك، خرسى را ببينيم، خوش‌حال خواهيم بود.

كنترل هيجان‌

سه عاملى كه براى واكنش‌هاى هيجانى بر شمرديم، سه راهبرد كلّى براى مهار كردن واكنش‌هاى هيجانى (يا زمينه‌سازىِ واكنش‌هاى مطلوب و كاستن از واكنش‌هاى نامطلوب)، پيش پاى ما مى‌گذارند:

1. كنترل فيزيولوژيك (جسمى- طبيعى):

با آن كه گزيدن لب و لرزش دست و پا، از واكنش‌هاى بدنى مربوط به هيجانِ «ترس» محسوب مى‌شوند و