بينش اول‌

صغرا/ من در اين كار، شكست خوردم و ضرر كردم.

كبرا/ هر كس شكست بخورد، نمى‌تواند پيروز شود.

نتيجه/ پس من نمى‌توانم پيروز شوم.

بينش دوم‌

صغرا/ متأسفانه شكست خوردم و ضرر كردم.

كبرا/ هر كس شكست بخورد مى‌تواند پيروز شود؛ زيرا شكست مى‌تواند مقدمه پيروزى باشد.

نتيجه/ پس من مى‌توانم پيروز شوم.

در بالا دو طرز بينش و تفكّر در رابطه با يك واقعه، بيان شده است. در بينش اوّل، ابتدا گزاره‌اى در قالب يك فرضيه مطرح شده كه از نظر تجربى، قابل اثبات است؛ چون فرد، آن را حس كرده است. اما در كبرا، گزاره و يا فرضيه‌اى مطرح شده كه از نظر منطقى، قابل اثبات نيست و نمى‌توان به سادگى، اعتبار آن را اثبات كرد. بنا بر اين، نتيجه به‌دست آمده، صحيح و منطقى نيست؛ چرا كه معناى آن «نتيجه» اين است كه: «هر كس كه شكست بخورد، نمى‌تواند پيروز شود. پس نبايد شكست بخورم!». اين غلط است؛ زيرا در عالم واقع، اين طور نيست؛ چرا كه شما مى‌توانيد در مقابل شكست‌ها مقاومت كنيد، دوباره تلاش كنيد و در زمان ديگرى پيروز شويد و هيچ‌كس نمى‌تواند بگويد كه شما نبايد شكست بخوريد!

تجربه نشان داده كه خيلى‌ها پس از شكست خوردن در كارها، با تلاش بيشتر، پيروز شده‌اند. بنا بر اين، تعميم دادن اين مطلب، غيرمنطقى و