«كسى كه [در زندگى‌] تفكر نمى‌كند، هيچ دينى ندارد».[1]

حكمت وجود احساسات و هيجانات‌

خداوند متعال، احساسات و هيجان‌ها را از روى حكمت در وجود انسان قرار داده است، به‌طورى كه اگر اينها نبودند، ما در صدد جلوگيرى از خطرها و حوادث برنمى‌آمديم؛ چرا كه ترس، اضطراب، گرسنگى و ... باعث جلوگيرى از خطر و دفع آن و ادامه زندگى و سلامت در زندگى خواهند شد.

ندامت، آزردگى، برانگيختگى، خشم، ناكامى، نااميدى و ... عارضه‌هايى هستند كه براى جلوگيرى از خطر و براى اين كه صدمه‌اى به انسان وارد نشود، در وجود انسان قرار داده شده‌اند؛ امّا اگر به طور عاقلانه و منطقى با آنها برخورد نكنيم، سلامت جسمى و روانى ما در معرض خطر قرار مى‌گيرد.

جوان بايد بداند كه برترى هميشگى اين حالت‌ها بر روح و رفتار او، سبب اختلال جسمى و روانى در او مى‌شود.

تفكّر صحيح، رفتار صحيح‌

مهم‌ترين راه حل در هر مسئله و يا اتفاقى كه براى جوان پديد مى‌آيد، تفكّر و تعقّل صحيح است كه خود به خود، موجب به‌دست آوردن مهارت در حل مسئله خواهد شد:

تفكّر، انسان را به سوى نيكى و عمل كردن به آن، فرامى‌خوانَد.[2] تفكّر عاقلانه (منطقى) به جوانان كمك مى‌كند تا احساسات خود را صادقانه‌تر و صميمى‌تر ابراز كنند و با هيجان‌ها نيز، برخوردى سازنده‌تر داشته باشند. تجربه هيجانى، خوب است، ولى هيجان‌زدگىِ منفى و مخرّب و مبالغه‌آميزِ جوان، به نشاط و شادكامى او لطمه مى‌زند و او را بازيچه حوادث و

[1]. ر. ك: بحار الأنوار، ج 74، ص 158

[2]. الكافى، ج 2، ص 24