در پاسخ به اين پرسش بايد گفت: تفاوت فيزيكى (جسمى) و روانى زنان و مردان، جاى انكار ندارد. در هيچ جاى جهان، مردان، از لوازم آرايش صورت براى زيبايى چشم و ابرو و گونه استفاده نمى‌كنند. در هيچ جا مردان، دامن نمى‌پوشند. اين امر، به امروز مربوط نيست. از گذشته تا به حال، چنين بوده است. از اين حقيقت مى‌توان نتيجه گرفت كه در برخى خصلت‌ها، زنان با مردان، يكسان نيستند و با اين فرض، مى‌توان احكام متفاوت براى آنها وضع كرد.

از همين مقوله است تفاوت مرد و زن در تحريك غريزه جنسى. مردان، زودتر از زنان، برانگيخته مى‌شوند و بسيارى از چيزهايى كه براى مردانْ مهيّج است، زنان را به تحريك وانمى‌دارد.

بر اين پايه، اگر قانون پوشش براى آن است كه زمينه‌هاى تحريك جنسى در غير محيط خانواده از ميان برود، اين واقعيت‌هاى متفاوت، احكام متفاوتى را به دنبال مى‌آورَد.

بر همين اساس، در شريعت اسلامى، در احكام نگاه كردن زن و مرد به يكديگر، تفاوت ديده مى‌شود. برخى از فقها در رساله‌هاى خود نوشته‌اند:

نگاه كردن مرد به بدن زنان نامحرم و همچنين نگاه كردن به موى آنان، چه با قصد لذّت و چه بدون آن، چه با ترس از وقوع در حرام و چه بدون آن، حرام است. نگاه كردن به صورت آنان و دست‌هايشان از سر انگشتان تا مچ اگر به قصد لذّت يا همراه با ترس وقوع در حرام باشد، حرام است. بلكه احتياط مستحبْ آن است كه بدون قصد لذّت و ترس از وقوع در حرام هم به آنها نگاه نكند و نيز نگاه كردن زن به بدن مرد نامحرم، حرام است، مگر به جاهايى از بدن كه در متعارف، التزام به پوشيدنش نيست، مثل سر و دست‌ها و