گناه و انحراف و نقض قوانين، دورى گزينند؛ ولى از برآورده ساختن ديگر خواسته‌ها و تمايلاتشان خوددارى نمى‌كنند.

دسته سوم:

كسانى هستند كه اصل را بر مخالفت با هرگونه هوا و هوس قرار مى‌دهند، مگر در مواردى كه رضاى خداوند در موافقت با تحقّق آن ميل و هوس باشد، آن هم صرفاً براى جلب رضاى خداوند و نه به خاطر پيروى از هوا و هوس.

اصل در زندگى اينان، آن است كه هرچه دلشان مى‌خواهد و هوس مى‌كنند، انجام ندهند و در هر كارى معيارشان فقط رضايت خداوند متعال باشد. پيامبران الهى، امامان معصوم عليهم السلام و نيز مؤمنان واقعى، جملگى از اين دسته‌اند، اگرچه در مراتب مختلف، قرار دارند. به طور كلّى، انسانى كه خواستار رشد و تعالى است، بايد با همّت و تلاش، خود را از مرتبه فروتر، به مرتبه عالى برساند و نهايتاً در جرگه دسته سوم درآيد.

دستورهاى اخلاقى‌اى كه از جانب معصومان عليهم السلام رسيده است، بيشتر براى اين منظور است كه انسان را متوجّه كنند در چه موقعيّت حسّاسى قرار دارد و پاسخ‌دادن به هر خواسته درونى و يا به ميل دلْ عمل كردن، موجب لغزش و سقوط او مى‌گردد و او را از خدا و حتّى از جايگاه متعالى انسانى او (به عنوان موجودى خردمند) دور مى‌كند؛ چرا كه يا بايد از هوسْ تبعيت كرد و يا از خِرد، و اين دو با هم جمع نمى‌شوند.

آرى! انسان، هر اندازه به دلخواه هوس‌هايش عمل كند، از خِردش، و ناگزير از خدا دور مى‌شود و هرچه به اعتماد عقل و به خواست خدا و راهنمايى مبعوثان، با هوس‌هايش مخالفت كند، به جايگاه والاى خويش در عالم آفرينش و طبعاً به خدا نزديك‌تر مى‌شود و مورد عنايت او قرار مى‌گيرد.