4. پرهيز از خود ارضايى و آميزش نامشروع؛[1] 5. نداشتن تجلّى تحريك‌آميز در مجامع؛[2] 6. واسطه نشدن براى فحشا؛[3] 7. گريز از عوامل تحريك‌آميز.[4] همه اين پرهيزها در روايات به عنوان عفّت «فَرْج» (اندام‌هاى جنسى) يعنى «پاك‌دامنى» آمده است. يكى ديگر از جلوه‌هاى عملى عفّت در فرهنگ اسلامى، عفّتِ اقتصادى است كه در روايات از آن به عفّت «بطن» (شكم) تعبير شده است.[5]

روند بى‌عفّتى رفتارى‌

امروز فاجعه بى‌عفّتى، چونان اختاپوس بر بنيادهاى زندگى غربى، چنگ انداخته است و فرهنگ برهنگى، ديوآسا ارزش‌ها را مى‌بلعد و سعادت‌ها را به كام مى‌گيرد. فرهنگ برهنگى و بى‌عفّتى، در چهار حوزه زندگى غربى، سايه گسترده است.

1. حوزه ادبيات‌

پس از رُنسانس‌[6] و گسترش رمان‌نويسى، رُمان‌هاى جنسى كه بى پروايى‌

[1]. وسائل الشيعة، ج 14، ص 242

[2]. ر. ك: وسائل الشيعة، ج 14، ص 134؛ فروع الكافى، ج 2، ص 64؛ سوره نور، آيه 31

[3]. وسائل الشيعة، ج 14، ص 135؛ فروع الكافى، ج 2، ص 64

[4]. وسائل الشيعة، ج 14، ص 143 و ص 171؛ كتاب من لايحضره الفقيه، ج 2، ص 140؛ وسائل الشيعة، ج 14، ص 173 و 174. عوامل تحريك، مثل گوش فرادادن به صداى تحريك‌آميز زنان، خفتن در يك بستر و به زنان جوان سلام كردن، و ...

[5]. وسائل الشيعة، ج 11، ص 197- 198

[6]. رُنسانس، به نهضت علمى، ادبى و هنرى اروپا در قرن پانزدهم و شانزدهم ميلادى گفته‌مى‌شود كه به استبداد هزار ساله كليسا بر جهان غرب، خاتمه داد