دم فروبستن از درخواست‌ها، زيور فقر و نوعى از عفّت در سخن است.

ستيز اخلاق اسلامى با: اهانت، تحقير، مسخره‌كردن، نام بد نهادن بر ديگران، آزردن ديگران با طعن و كنايه، فحش، اشاعه فحشا، و... براى پاسداشت عفّت در سخن است.[1]

عفّت در رفتار

پَرواپيشگى در رفتار و عفاف‌گرايى در كردار، عرصه‌هاى گوناگون زندگى فردى و اجتماعى را فرا مى‌گيرد، مانند عفّت در پوشش، يعنى گزينش جامه‌اى كه با هويّت دينى، هنجارهاى اخلاقى، شخصيت والاى انسانى و ارزش‌هاى متعالى اجتماعى، سازگار باشد و حوزه ارتباطهاى انسانى را به نمايشگاهى از جلوه‌هاى بدنى و دوخت و دوز مُدگرايانه تبديل نكند؛ عرصه‌هاى فرهنگى، اقتصادى و سياسى را جلوه‌گاه عريان‌نمايى‌هاى هوس‌انگيز و خردسوز نگرداند و به جاى تجلّى عقلانيت و دين‌ورزى و اخلاق‌پيشگى و انسانيّت، «حيوانيّت لجام گسيخته» را به ميدان نياورَد.

مسئله «حجاب» در دين اسلام، همان عفّت در پوشش است.

يكى ديگر از ابعاد عفّتِ رفتارى، «عفّت جنسى» است. عفّت جنسى در فرهنگ اسلامى داراى جلوه‌هاى زيرين است:

1. پرهيز از نگاه آلوده؛[2] 2. خلوت نكردن با نامَحرم؛[3] 3. تماس بدنى نداشتن با نامَحرم؛[4]

[1]. ر. ك: وسائل الشيعة، ج 11، ص 327 و 329.

[2]. ر. ك: سوره نور، آيه 31.

[3]. در كتب حديثى، بابى هست با عنوان:« مجاز نبودن خلوت كردن مرد و زن نامحرم». ر. ك: وسائل الشيعة، ج 14، ص 133؛ فروع الكافى، ج 2، ص 64؛ مكارم الأخلاق، ص 121

[4]. ر. ك: وسائل الشيعة، ج 14، ص 142؛ كتاب من لايحضره الفقيه، ج 2، ص 197