در روايات آمده است:

نبايد زيبايى‌هاى زنى را براى مردى وصف كرد تا او فريفته و شيفته گردد و به بزهكارى بيفتند.[1] و باز در روايات آمده است:

زن نبايد كارها و رازهاى جنسى خود با همسرش را براى زن ديگرى حكايت كند.[2] درس‌آموزتر، اين كه قرآن كريم، مناعت نفس بينوايانى را كه با درخواست‌ها، خواهش‌ها و دريوزه‌گرى‌ها، آبرو و عزّت نفس خويش را قربانىِ داده‌هاى اغنيا نمى‌كنند، پديده «عفّت» دانسته است. آنان زخمه‌هاى دردناك فقر را بر جان خويش برمى‌تابند و لب به تمنّا نمى‌گشايند. اينان عفّت كلام دارند و معتقدند كه اين درخواست‌هاى عاجزانه، به حريم عفاف آنان آسيب مى‌زند.

چنان از عفاف، لب بر هم نهاده‌اند كه بى‌خبران مى‌پندارند آنان ثروتمندند.[3] و امير مؤمنان عليه السلام فرمود:

عفاف، زينت فقر است.[4] حكايت نكردن فقر، نگفتن قصّه غصه‌هاى نادارى، بيان نكردن نيازها و

[1]. وسائل الشيعة، ج 14، ص 143.

[2]. أمالى الصدوق، ص 423؛ بحار الأنوار، ج 76، ص 329؛ ينابيع الحكمة، ج 5، ص 125.

[3]. سوره بقره، آيه 273

[4]. نهج البلاغة، حكمت 68.