امام سجّاد عليه السلام در نيايش خويش گفته است:

خدايا! صدايم را در پيشگاه پدر و مادرم آرام و فرودآمده قرار ده.[1] بى‌ترديد، فرياد زدن، بلند سخن گفتن و جيغ كشيدن، فرارفتن از نخستين جلوه عفّت در گفتار است. البتّه بايد به اين استثنا اشاره كنم كه قرآن كريم مى‌فرمايد:

خداوند، بانگ برداشتن به بد زبانى را دوست ندارد، مگر [از] كسى كه بر او ستم رفته باشد و خدا شنواى داناست.[2] و به قول سعدى:

سعدى‌

ب. كيفيّت القا

شيوه القاى سخن نيز متفاوت است. گاه سخن با نرمى و عطوفت و گاه با خشم و خشونت و گاه با وقار و تكريم و گاه با ناز و عشوه عرضه مى‌شود.

سخن گفتنِ نازآلود و عشوه‌آميز با نامحرمان، بى‌ترديد، يكى از نمادهاى بى‌عفّتى در گفتار است. خداى برين به زنان پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

گر سَرِ پروا داريد، پس به ناز، سخن مگوييد تا آن كسى كه در دلش بيمارى است، طمع نورزد.

[3]

[1]. صحيفه سجّاديه، دعاى 24

[2]. سوره نساء، آيه 148

[3]. سوره احزاب، آيه 32.