در جامعه اسلامى، هر نوع كامجويى بدون قبول مسئوليت يا كاميابى هيجانى و بدون تعقّل و تفكّر و انتخاب، اساساً ناپسند شمرده مى‌شود؛ اصلى كه اتفاقاً به تازگى در روان‌شناسى جديد غرب نيز به صورت جدّى مطرح شده و مورد توجّه آنها قرار گرفته است.

پس مى‌توان گفت كه اسلام، نه‌تنها به دختران و پسران جوان، به چشم موجوداتى خطرناك- كه بايد محدود شوند- نمى‌نگرد، بلكه حتّى غريزه جنسى را نيز در راه تشكيل خانواده و استمرار نسل و آرامش و شادابى (يعنى بهداشت روانى فرد و جامعه) به كار مى‌گيرد.

جوان، سرشار از استعدادهاست و غرايز مختلف او (حقيقت‌جويى، علم‌خواهى، زيبايى‌طلبى، آفرينشگرى، و ...) همگى نيرومندند. كدام انسان خردمندى مى‌پذيرد كه تمامى اين غرايز، در پاى غريزه جنسى قربانى شوند؟

اگر بپذيريم كه آزادى روابط دختر و پسر، بهداشت روانى آنها و كل جامعه را به خطر مى‌اندازد و انضباط اخلاقى آنها را مختل مى‌سازد، ناگزير بايد به سطحى از محدودسازى روابط، تن در دهيم؛ محدوديت‌هايى كه براى افراد سالم جامعه، يك انتخاب عاقلانه‌اند و براى بيماران هوس، يك اجبار، تا نتوانند آزادانه از ديگران بهره‌كشى كنند و روح و جسم ديگران را بيازارند.

اوّلين فايده‌هاى اين روش، امنيت فضاى خانواده و اجتماع، ارتقاى موقعيّت زنان و دختران، شكوفايى استعدادهاى مختلف جوانان، و ... اند كه مهم‌ترين نشانه‌هاى «بهداشت روانى» يك جامعه محسوب مى‌شوند و زمينه لازم براى توليدات فكرى و صنعتى و توسعه ابعاد مادّى و معنوى جامعه‌اند.

ج. در انديشه و قلب‌

نبودن حريم بين دختر و پسر و آزادى آنها در معاشرت، هيجان‌ها و