ب. در پوشش‌

پوششى كه اسلام براى دخترها در نظر گرفته، بدين منظور نيست كه جلوى فعاليت‌هاى اجتماعى آنان را بگيرد و نتوانند از خانه بيرون بروند! پوشش دخترها در اسلام، بدين شكل است كه در معاشرت خود با پسران، بدن خود را (بجز صورت و دست‌ها) بپوشانند و به جلوه‌گرى و خودنمايى نپردازند.

در مسئله پوشش، يك پرسش جدّى پيش روى ماست: آيا براى خودِ دختر، بهتر است كه پوشيده (به معناى واقعى آن) در اجتماعْ ظاهر شود، يا نيمه عريان؟ آيا با توجّه به احساسات و كششى كه دختر و پسر به يكديگر دارند و با آسيب‌پذيرى جدّى عاطفى و محدود بودن قدرت طبيعى دخترها در دفاع از حريم خويش، بايد هر پسرى حق داشته باشد كه از هر دخترى و در هر محفلى، بيشترين استفاده را (بجز يك مورد خاص) ببرد يا نه؟ چرا مردان بايد آزاد باشند تا همچون كالا به زن بنگرند؟ آيا همين نگرش نيست كه نظام خانواده را در غرب، متزلزل كرده است؟ راه حل چيست؟

اسلام، با وضع نمودن نوعى مقرّرات براى پوشش، حفظ سلامت جسم و جان فرد و روح جامعه را تضمين كرده است. به اين ترتيب، حجاب زن، حقيقتاً مصونيت‌بخش و پاسدار حريم اوست. مگر نه اين كه: «هر آنچه ديده بيند، دل كند ياد»؟

در آيين اسلام، پسران فقط در موقعى كه تشكيل خانواده دادند و آگاهانه انتخاب كردند و مسئوليت پذيرفتند، در كانون گرم و صميمى خانواده است كه مى‌توانند با دختر (به عنوان همسر قانونى خود)، پيوند كاميابى برقرار كنند.

قبل از آن، نبايد فكر و ذهن هيچ دختر يا پسر جوانى به اين موضوع، مشغول باشد و مانع فكر و تحصيل و كارهاى زندگى او و ديگران شود.