«آزاد»، به خاطر همه‌جايى شدن كشش‌ها و انگيزش‌هاى جنسى و خروج روابط جنسى از حريم خانواده (يعنى از چارچوب نظام اخلاقى ارضاى اين غريزه)، كمتر شاهد ظهور چهره‌هاى خويشتندار و پاك‌دامن هستيم.

چه لزومى دارد كه در محافل آموزشى و دانشگاهى و اجتماعات عمومى و در جريان فعاليت‌ها و تلاش‌هاى فردى و اجتماعى، دختران و پسران، به اصطلاح: «دوش به دوش» (يعنى عملًا با تداخل حريم‌هاى شخصى)، فعاليت‌هاى خود را انجام دهند؟ آيا اگر همين تلاش‌ها با حفظ حدّ اقلّى از فاصله انجام پذيرد، نقصى در كار و افتى در فعاليت‌ها حاصل مى‌شود؟

اين، يك واقعيّت است كه در جريان فعاليت‌هاى اجتماعى، تداخل قلمروهاى شخصى دو جنس، آنها را از كار و توليد و فعاليت، باز مى‌دارد و اين، در مورد جوانان، بيشتر صادق است؛ چرا كه در ميان آنها به خاطر قوى‌تر بودن غريزه و سرعت هيجان، خيلى زود، پاى جنسيّت، به عرصه كار و توليد و تلاش فكرى، باز مى‌شود؛ چيزى كه در جمع زنان و مردان داراى خانواده و پايبند به آن، كمتر و ديرتر اتّفاق مى‌افتد.

نگاهى گذرا به پژوهش‌هاى روان‌شناختى- تربيتى و بولتن‌هاى «روان‌شناسى كار» و آنچه هم اكنون در كارخانه‌ها و مدارس و متروهاى اروپا و ژاپن و ... در حال فراگير شدن است (يعنى فاصله‌گذارى مناسب ميان دو جنس، بر اساس خواست خود آنها و حتّى به مقدار پيشنهادى خودشان)، تأييدى بر مدّعاى ماست.

معيارهاى اخلاقى براى معاشرت‌

الف. در نگاه‌

پيامبر صلى الله عليه و آله به امام على عليه السلام فرمود: