زندگى كند و از هر افراط يا تفريطى به دور باشد. خداوند نيز مسلمانان را «امّت متعادل»[1] مى‌نامد و افراد اجتماع را به روش صحيح زندگى فرامى‌خواند و در مقرّرات خود، همه جنبه‌هاى نياز دختر و پسر را در نظر مى‌گيرد. از جمله، دختران را تا حدودى كه به زيان‌ديدن و انحراف آنها منجر نشود، از شركت در اجتماع، نهى نمى‌كند.

در تاريخ اسلام، نمونه‌هاى بسيارى براى مشاركت زنان و دختران در فعاليت‌هاى اجتماعى ذكر شده است. رسول خدا به برخى از زنانْ اجازه مى‌داد كه حتى در جنگ‌ها براى كمك به مجروحان و سربازان، شركت كنند.

روشن است كه رعايت حريم‌ها از سوى زنان و مردان، تضمين لازم براى دوام چنين مشاركتى است و حضور زنان و دختران در فضاهاى عمومى يك جامعه، مشروط به صلاحيت اخلاقى و متانت مردان و پسران آن جامعه است.

روابط آزاد

اسلام، به خطراتِ ناشى از روابطِ به اصطلاح «آزاد» دختر و پسر (ليبراليسمِ جنسى)، كاملًا آگاه است و نهايت مراقبت را در روابط و برخوردهاى دختران و پسران دارد، تا جايى كه منجر به انحراف و فساد نشود و در عين حال، با مشاركت دختران و پسران در جامعه، به شكل معقول و با حفظ حريم، موافق است.

اسلام، در عين اين كه اجازه شركت در محافل، مدارس، دانشگاه‌ها، مساجد و ... را به جوانان دختر و پسر مى‌دهد، دستور مى‌دهد كه اين حضور، به صورت مختلط نباشد و محلّ نشست و برخاست‌ها از يكديگر جدا باشد.

پيامبر صلى الله عليه و آله در زمان زندگى خويش دستور داد كه درِ ورودى زنان به مسجد، از درِ ورودى مردان، جدا باشد و آن زمان كه مسجدشان يك در

[1]. سوره بقره، آيه 143