زايل مى‌كند[1] و خِرد را از ميان مى‌برد.[2] كسى كه به دنبال شهوت مى‌رود، نه درست مى‌بيند و نه درست مى‌شنود.[3] در وضعيت شهوانى، چشم و گوش- كه دروازه‌هاى عقل و ابزارهاى شناخت‌اند-، به درستى عمل نمى‌كنند و عقل- كه وظيفه تجزيه و تحليل را دارد- ناكارآمد مى‌شود و آن‌گاه كه عقل، ناكارآمد گردد، دين و دنياى انسان، نابود مى‌شود.[4] همچنين در تحريك جنسى، تمركز حواس برهم مى‌خورَد و آرامش لازم براى تفكّر و تصميم‌گيرى و فراغت لازم براى پرداختن به علم و هنر از ميان مى‌رود. به همين جهت، افت تحصيلى را براى جوان و ضعف علمى- فرهنگى را براى جامعه به همراه مى‌آورد. نزد اهل خرد، شهوت، چيزى پست و سبك است.[5] لذا خردگرايان و كسانى كه به دين، دنيا و تحصيل خويش علاقه‌مندند، گِرد شهوت نمى‌چرخد و عفّت پيشه مى‌كنند.[6] بدين ترتيب، كسى كه شهوت خويش را كنترل كند، عقل او رشد خواهد كرد.[7]

3. محروميت از پيشرفت‌

كسى كه طبق شهوت خود عمل كند، برخلاف رشد و تعالى خويش حركت‌

[1]. مستدرك الوسائل، ج 11، ص 211

[2]. همان جا

[3]. نهج‌البلاغه، ج 1، ص 211

[4]. الكافى، ج 1، ص 17؛ مستدرك الوسائل، ج 11، ص 344

[5]. غررالحكم، ح 8226

[6]. همان: ح 5776

[7]. همان، ح 7953