شيخى و استادى و من عليه فى علمى الاصول و الفروع استنادى، افضل المتأخرين و اكمل المتبحرين، آية اللَّه فى العالمين، قدرة المحققين و سلطان الحكماء و المتكلمين ... و امره فى الثقة و الجلالة اكثر من ان يذكر و فوق أن تحوم حوله العبارة، لم اجد احداً يوازيه فى الفضل و شدة الحفظ و نقاية الكلام؛ فلعمرى انه وحيد عصره و فريد دهره‌[1].

همچنين اردبيلى در جامع الرواة، تنكابنى در قصص العلماء، كشميرى در نجوم السماء، خوانسارى در روضات الجنات و بيشتر كسانى كه تذكره و ترجمه دانشمندان اين روزگار را نوشته‌اند، با تجليل و تعظيم از او ياد كرده‌اند[2].

محفل درس محقق شروانى، سال‌ها ميعاد جويندگان زلال معارف اسلامى بود.

برخى از شاگردان او عبارت‌اند از: مير محمّد صالح خاتون آبادى، سيد صدر الدين رضوى قمى، سيد محمّد باقر گيلانى و ملا عبداللَّه افندى.

شروانى پس از مدتى توقف در اصفهان، عازم عتبات عاليات شد و تحت شعاع قبه نورانى حضرت مولى الموالى امير المؤمنين عليه السلام، به تحصيل و تدريس و تحقيق پرداخت. او در 1083 ق به دعوت شاه سليمان صفوى (1077- 1105 ق) به ايران بازگشت و مورد احترام و تكريمِ دربار صفوى قرار گرفت. در احمد آبادِ اصفهان ساكن شد و باز هم محضرش، محفل نور و علم گرديد[3].

دامادى مجلسى اول‌

شروانى بعد از مدتى توقف در اصفهان و آشنايى با علما و دانشمندان، به وثاقف و علم و تقوى مشهور شد.

[1]. روضات الجنات، ج 7، ص 95.

[2]. جامع الرواة، ج 2، ص 92؛ قصص العلماء، ص 249- 250؛ نجوم السماء فى تراجم العلماء، ص 192؛ روضات الجنات، ج 7، ص 93- 94.

[3]. تذكره نصر آبادى، ص 157؛ وقايع السنين و الاعوام، ص 536،( به نقل از« ميرزا محمّد شيروانى مشعل ذكاوت»، محمّد ابراهيم احمدى، گلشن ابرار، ج 5، ص 137).