مى‌كرده است، و اهل جاپلقِ لرستان است، چرا كه آنجا متولد شده است، و اهل قم است، كه آنجا اقامت نمود و اما او متعلق به همه سرزمينِ ما و متعلق به عالم علم و دانش و فرزانگى است.

هجرت و تحصيل‌

ميرزاى قمى مقدمات علوم را نزد پدر گرامى‌اش فراگرفت و پس از آن‌كه به سنين رشد رسيد راهى خوانسار شد.

در اين شهر از محضر مير سيد حسين خوانسارى (د 1191 ق)[1] چند سالى فقه و اصول را فرا گرفت و موفق به اخذ اجازه از وى شد[2]. ميرزا با خواهر استاد ازدواج كرد و راهى عتبات عاليات شد.

ايشان در جوار بارگاه ملكوتى سلطان اوليا حضرت سيد الشهدا- ارواحنا فداه- وارد جرگه شاگردان استاد كل وحيد بهبهانى (د 1206 ق) شد و از خرمن دانش آن استاد فرزانه، خوشه چينى كرد و موفق به دريافت اجازه اجتهاد و روايت از ايشان شد.

ميرزاى قمى همچنين از شيخ محمّد مهدى فتونى نجفى (د 1183 ق) و آقا محمّد باقر هزار جريبى (د 1205 ق) اجازه روايت دارد[3].

اساتيد فرزانه، استاد يگانه پرورش دادند و ميرزاى قمى با رسيدن به مقام بلندِ دانش و علم، به زادگاه خود بازگشت و در درّه باغِ جاپلق و سپس قلعه بابو در همان حوالى، مقيم شد. ايشان در جاپلق به تدريس و تحقيق مشغول بود و سپس راهى اصفهان شد و در مدرسه كاسه‌گران، محفل درس برقرار كرد و جمع زيادى از طلاب از محضرش استفاده نمودند.

[1]. او جد صاحب روضات و از مشايخ اجازه سيد بحرالعلوم است و داراى آثارى چون شرح المعة، شرح‌زيارة العاشورا، شرح دعاء ابى حمزه و رسالة الاجماع است.

ن. ك: طبقات أعلام الشيعة،( قرن 12 ق)، ص 203؛ روضات الجنات، ج 7، ص 107؛ مستدرك الوسائل، ج 3، ص، 385.

[2]. كرام البررة، ج 1، ص 52.

[3]. روضات الجنات، ج 5، ص 379.