دل به در برَد و در سِلك شيعيان، محشور نشود. و بر تقدير آن كه باقى مانَد، عذاب عالم برزخ هم چيز سهلى نيست و كيست كه طاقت يك لَمْحه غضب و عذاب الهى را داشته باشد، چه جاى مدّتى كه معلوم نيست كه چند هزار سال باشد؟ و فوت مراتب عاليه و درجات رفيعه كه ارتكاب معاصى موجب آن مى‌شود هم، امرى عظيم است.

و ديگر، در بعضى احاديث- چنانچه در اوايل اين كتاب، در باب وَرَع، مذكور شد- وارد شده كه: شيعه ما، كسى است كه متابعتِ ما و اطاعت امر الهى به جاى آورد.[1] و كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: اصلِ هر خير و خوبى‌اى ماييم و هر نيكويى‌اى از فروع ماست. و از جمله نيكويى‌ها: توحيد الهى است، و نماز، و روزه، و فرو خوردن خشم، و عفو نمودن از كسى كه بدى به او كرده باشد، و رحم كردن بر فقرا، و رعايت كردن حقّ همسايه يا كسى كه به خانه كسى آيد و به او پناه آورد، و اقرار كردن به فضل كسى كه صاحب نوعى از فضل بوده باشد.

و دشمن ما، اصل هر گونه شر و بدى است و هر فعل قبيح و رسوايى‌اى از فروع ايشان است.

پس، از ايشان است: دروغ گفتن، و بخل، و سخن‌چينى، و قطعِ رَحِم و غير آن، و خوردن سود و مال يتيم به‌ناحق. و از حدود الهى كه امر به آن فرموده، تجاوز كردن و مرتكب كارهاى رسوا شدن، خواه رسوايى ظاهر و خواه پنهان، و زِنا كردن، و دزدى و هرچه شبيه به اينها باشد از افعال قبيحه.

پس دروغ مى‌گويد كسى كه گمان مى‌كند كه با ماست و دست به فروع غير ما مى‌زند.[2] و به اين مضمون، احاديث بسيار است. مجملًا- چنانچه قبل از اين در باب خوف و رجا مذكور شد- از معصيت خداى- عزَّ و جلَّ- قهّار[3] ترسان و هراسان، و به كَرَم كريم غفّار و شفاعت رسول صلى الله عليه و آله و ائمّه اطهار، اميدوار بايد بود و به فريب شيطان و هواى نفس امّاره، ترك اطاعت و بندگى نبايد كرد. و من اللَّه العصمة والتأييد!

[1]. همان، ج 2، ص 77- 79، ح 6 و 9 تا 15.

[2]. همان، ص 8، ص 242 و 243، ح 336.

[3]. الف:-« قهّار».