مرد، از شيعيان ايشان است. و مردى باشد از شيعيان ما كه از پيش مخالفان بگذرد، پس ايشان، اشاره به او كنند و به بدى ياد كنند[1]. پس خداى تعالى، به اين سبب، در نامه عمل او نويسد حسنات، تا آن كه صحيفه او[2] پُر شود بى آن كه عملى به جاى آورده باشد.[3] و از آن حضرت، روايت كرده كه فرمود: جمعى از ملائكه، از آسمان دنيا نظر مى‌كنند به يك نفر و دو نفر و سه نفر كه فضل آل محمّد عليهم السلام را ذكر مى‌كنند. پس ايشان مى‌گويند: آيا نمى‌بينيد اين جماعت را كه با وجود كمىِ عدد و بسيارى دشمنان، فضل آل محمّد را عليهم السلام ذكر مى‌كنند؟

جماعت‌[4] ديگر از ملائكه مى‌گويند: «ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ»؛ يعنى: اين، فضل خداى تعالى است كه به هر كس كه مى‌خواهد، مى‌دهد؛ و خداى تعالى، صاحب فضل عظيم است.[5] و از عمربن يزيد، روايت كرده كه گفت: به حضرت امام جعفر صادق عليه السلام گفتم كه: من از شما شنيدم كه فرموديد: شيعيان ما، همه در بهشت‌اند[6]، با هر كارى كه كرده باشند. فرمود: به تو راست گفته‌ام. واللَّه كه همه در بهشت‌اند! گفتم: فداى تو شوم! به درستى كه گناهان، بسيار است. فرمود كه: روز قيامت، همه شما را به بهشت مى‌برند به شفاعت پيغمبر صلى الله عليه و آله كه مُطاع عالميان است، يا شما او را اطاعت كرده‌ايد يا به شفاعت وصىّ نبىّ؛ ليكن، و اللَّه كه من در باب شما مى‌ترسم از عالم برزخ! گفتم: برزخ، كدام است؟ فرمود: قبر، از روز مُردن آدمى تا روز قيامت.[7]

[صفات شيعيان‌]

و بدان كه اخبار قريب به اين مضامين كه مذكور شد، در باب فضل شيعيان و نجات ايشان با وجود معاصى، بسيار است و اگر چه بسيارى از اين احاديث، از جهت سند، مجهول و ضعيف است؛ ليكن از كثرت اخبار كه در اين باب وارد شده، اميد بسيار است، با وجود اينها، از غضب الهى ايمن نبايد بود؛ زيرا كه معصيت به حدّى مى‌رسد كه دل را بالكلّيه، سياه مى‌كند و محبّت اهل بيت، زايل مى‌شود. و در اكثر مردم، اين معنى مشاهده شده كه بعد از آن كه مرتكب معاصى بسيار شدند، محبّت ايشان، از سابق كمتر مى‌شود و گاه باشد كه شيطان در حوالى وقت مُردن، بقيّه محبّت را از

[1]. ب:-« و به بدى ياد كنند».

[2]. الف و ب:-« تا آن كه صحيفه او».

[3]. همان، ص 315، ح 495.

[4]. الف و ب:« آن جماعت».

[5]. همان، ج 2، 187، ح 4.

[6]. ب:« بهشتى‌اند».

[7]. همان، ج 3، ص 242، ح 3.