بعضى از مردم، امواج دستگاه‌هاى گيرنده خود را صداهاى زيبا و نغمه‌هاى دل‌پذير و صحنه‌ها و منظره‌هاى جالب و روح‌پرور قرار مى‌دهند، در حالى كه بعضى ديگر، گيرنده‌هاى خود را اختياراً يا به حكم اجبار، با صداها و صحنه‌هاى ضد آن منطبق مى‌سازند. گروه اوّل، در عالمى لذّت‌بخش، و گروه دوم، در جهانى شكنجه‌آور به سر مى‌برند و اينها همه در حالى است كه جهان ما، جهانى است مادّى و اين امور، همه در دل اين جهان مادّى، نهفته شده است.

اشتباه نشود! هرگز نمى‌گوييم كه بهشت و دوزخ، عيناً چنين‌اند؛ بلكه تنها مى‌گوييم: چه مانعى دارد كه در عمق اين جهان، عالَم يا عوالم ديگرى باشد؛ ولى ما در شرايط كنونى به هيچ وجه نتوانيم از آن آگاه شويم (چون در ميان ما و آن عالَم يا عوالم، حجاب‌هاى متعدّدى قرار دارد، هرچند كسانى كه توانايى كنار زدن اين حجاب‌ها را داشته باشند، چه بسا در همين جهان نيز آن عوالم را ببينند)؟! دقّت كنيد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در سفر آسمانى خود، در آن جا كه غوغاى عالم مادّه، كمتر و عوامل سرگرم كننده، ضعيف‌تر و جلوه‌هاى جلال و جمال خدا بيشتر بود، پرده‌ها را كنار زد و در همان‌جا گوشه‌هايى از اين دو عالم (بهشت و دوزخ) را كه در باطن و درون اين جهان بود، مشاهده كرد.

البتّه اين، بِدان معنا نيست كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله يا ساير اولياء اللَّه نمى‌توانند در روى زمين، بهشت يا دوزخ را ببينند؛ بلكه چنان كه از برخى احاديث بر مى‌آيد، اين مشاهده، گاهى در زمين هم اتّفاق افتاده است.

در حديثى كه راوندى در الخرائج آورده است، مى‌خوانيم: در آستانه عاشورا هنگامى كه اصحاب و ياران حسين عليه السلام به ايشان، اعلام وفادارى كامل نمودند و از ترك ميدان كربلا و نقض بيعت، سر باز زدند، امام عليه السلام براى آنان دعاى خير كرد و پرده‌ها را از جلو چشمان آنها كنار زد و آنان، آنچه را كه خداوند از