متعال، آن را برايم ضمانت كن.

آن گاه، امام عليه السلام مدّتى سرش را پايين انداخت و سپس فرمود: «ضمانت كردم».

1075 الاصول الستّة عشر- به نقل از ابو بصير-: بر عِلباء (فرزند دَرّاع اسدى) وارد شدم، در حالى كه بيمار بود. گفت: اى ابو بصير! احساس كردم كه امام باقر عليه السلام‌[1] بهشت را برايم تضمين نمود.

گفتم: برايت بهشت را تضمين نمود؟ گفت: آرى، به خدا.

پس از آن ماجرا رفتم تا به خدمت امام باقر عليه السلام رسيدم. اوّلين چيزى كه پس از ديدن من فرمود، پرسيد: «عِلباء مُرد؟».

گفتم: آرى، به خدا. فرمود: «به تو چه گفت؟».

گفتم: به من گفت كه شما بهشت را برايش تضمين كرده‌ايد.

فرمود: «به خدا سوگند، راست گفته است».

1076 تهذيب الأحكام‌- به نقل از حسين بن سعيد، از محمّد بن ابى عمير، از حكم بن عِلباء اسدى-: والى بحرين شدم و مال فراوانى به دست آوردم. مقدارى را انفاق كردم و املاك بسيارى خريدم و نيز تعدادى غلام و كنيز خريدم. يكى از كنيزانم برايم بچّه‌اى آورد. آن گاه به مكّه رفتم و عائله و كنيزان و زن هايم را هم با خود بردم و يك پنجمِ مالم را هم با خود بردم. خدمت امام باقر عليه السلام رسيدم و به ايشان گفتم: من والى بحرين شدم و مال فراوانى به دست آوردم. اجناسى خريدم و غلام و كنيز خريدم و يكى از كنيزانم برايم بچّه‌اى آورد. مقدارى را نيز انفاق كردم و اين هم يك پنجمِ مالم است و اينان، كنيزان و زنانم هستند كه خدمت شما آورده‌ام.

فرمود: «همه آنها مال ماست. هر چه آورده‌اى، مى‌پذيرم و كنيزان و زنانت و

[1]. در نقل‌هاى گوناگون اين حديث، برخى امام صادق عليه السلام، برخى امام باقر عليه السلام و برخى ديگر، حكم بن‌علباء از امام باقر عليه السلام نقل كرده‌اند. بر اساس كتاب‌هاى رجال، علباء، در زمان امام صادق عليه السلام از دنيا رفته است و از آن جا كه اين قضيّه مربوط به حال احتضار علباء است، نقل از امام باقر عليه السلام، اشتباه است و بايد از امام صادق عليه السلام باشد، چنان كه در معجم رجال الحديث( ج 11 ص 180- 181) به اين مطلب اشاره شده است. نيز آنچه در نقل،« حكم بن علباء» آمده، تصحيف« حكم عن علباء» است، چنان كه مير داماد به آن تصريح كرده است. بنا بر اين، تكرار اين واقعه براى علباء و يا اتّفاق آن، هم براى خود علباء و هم براى فرزندش بعيد است.