پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به بلال فرمود كه بانگ زند: «بدانيد كه تنها انسان مؤمن، به بهشت مى‌رود و نافرمان، وارد آن نمى‌شود».

ه- نشانه اخلاص، فرمانبرى از خدا و پيامبر او و ولايت اهل بيت عليهم السلام است‌

443 الأمالى‌، طوسى- به نقل از جابر بن عبد اللَّه انصارى-: باديه‌نشينى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت: اى پيامبر خدا! آيا بهشت، بهايى دارد [كه بايد آن را پرداخت‌]؟

فرمود: «آرى».

گفت: بهايش چيست؟

فرمود: «ذكر" لا إله إلّااللَّه" كه بنده درستكار، از سرِ اخلاص بگويد».

گفت: اخلاصش چيست؟

فرمود: «به كار بستن آنچه من برايش فرستاده شده‌ام با شرايطش، و دوست داشتن اهل بيت من».

باديه‌نشين گفت: دوست داشتن اهل بيت تو، از شرايط آن است؟

فرمود: «آرى؛ دوست داشتن آنان، بزرگ‌ترين شرط آن است».

444 التوحيد- به نقل از اسحاق بن راهويه-: چون امام رضا عليه السلام به نيشابور رسيد و خواست از آن جا به سوى مأمون روانه شود، اهل حديث، نزد ايشان گرد آمدند و گفتند: اى فرزند پيامبر خدا! از نزد ما مى‌رويد و حديثى برايمان نمى‌گوييد كه از شما بهره‌مند شويم؟

امام عليه السلام كه در كجاوه نشسته بود، سرش را بيرون آورد و فرمود: «از پدرم موسى بن جعفر شنيدم كه مى‌فرمايد: از پدرم جعفر بن محمّد شنيدم كه مى‌فرمايد: از پدرم محمّد بن على شنيدم كه مى‌فرمايد: از پدرم على بن الحسين شنيدم كه مى‌فرمايد: از پدرم حسين بن على بن ابى طالب شنيدم كه مى‌فرمايد:

از پدرم امير مؤمنان على بن ابى طالب شنيدم كه مى‌فرمايد: از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمايد: از جبرئيل شنيدم كه مى‌فرمايد: از خداوند عز و جل شنيدم كه مى‌فرمايد:" لا إله إلّااللَّه، دژ من است. پس هر كه به دژ من وارد شود، از عذابم در امان خواهد بود"».

چون اشتر حركت كرد، امام عليه السلام صدا زد: «البتّه با شرطهايش، و من، يكى از شرطهاى آن هستم».