نمى‌كوچد، جاويدان در آن، پير نمى‌شود و ساكنِ آن، دچار بينوايى نمى‌گردد.

ساكنان آن، از مرگ، در امان‌اند. بنا بر اين، نمى‌ترسند. زندگى به كام آنهاست و نعمت برايشان پايدار است: جويبارهايى از آبى تغييرناپذير؛ جويبارهايى از شير كه طعم آن، دگرگون نمى‌شود؛ جويبارهايى از باده كه نوشندگان از آن، لذّت مى‌برند؛ و جويبارهايى از انگبين ناب «و در آن جا از هر گونه ميوه‌اى، براى آنان هست و [از همه بالاتر] آمرزش پروردگارشان است». بر فرش‌هاى رديف‌شده‌اند «و همسرانى پاك دارند»؛ «حوريانى چشم‌درشت» چون مرواريد نهان در صدف، و ميوه‌هاى فراوان كه نه بُريده مى‌شوند و نه ممنوع‌اند. «فرشتگان از هر درى بر آنان وارد مى‌شوند [و مى‌گويند:] «درود بر شما كه شكيبايى كرديد! پس چه نيكوست فرجام آن سراى!»».

330 امام باقر عليه السلام: اهل بهشت، هماره زنده‌اند و هرگز نمى‌ميرند، هماره بيدارند و هرگز نمى‌خوابند، هماره توانگرند و هرگز نادار نمى‌شوند، هماره شادند و هرگز اندوهگين نمى‌شوند، هماره خندان‌اند و هرگز نمى‌گريند، هماره ارجمندند و هرگز اهانت نمى‌بينند، هماره گشاده‌رويند و هرگز اخم نمى‌كنند، هماره خوش‌حال و مسرورند، مى‌خورند و هرگز گرسنه نمى‌شوند، مى‌نوشند و هرگز تشنه نمى‌شوند، هماره جامه بر تن دارند و هرگز برهنه نيستند، هماره سوار مى‌شوند و به ديدار هم مى‌روند، هماره پسرانى جاودانه- كه در دستشان هماره ابريق‌هايى از نقره و ظرف‌هايى از طلاست- برايشان درود مى‌فرستند، هماره بر تخت‌ها نشسته و بر اريكه‌ها تكيه زده‌اند و به يكديگر مى‌نگرند، و هماره از جانب خداوند، بر ايشان درود و سلام فرستاده مى‌شود.

از خداوند، بهشت را درخواست مى‌كنيم، به حقّ رحمتش، كه او بر هر چيزى تواناست.

331 امام مهدى عليه السلام‌- در پاسخ سؤال از زاد و ولد در بهشت-: در بهشت، زنان، نه باردار مى‌شوند، نه مى‌زايند، نه حيض مى‌بينند، نه نِفاس مى‌شوند و نه زحمت بچّه‌دارى را تحمّل مى‌كنند؛ بلكه در آن جا- همان گونه كه خداوند سبحان فرموده-، آنچه دل‌ها هوس مى‌كنند و چشم‌ها [از ديدنش‌] لذّت مى‌برند، هست. پس هر گاه مؤمن، هوس فرزندى كند، خداوند، آن را، بدون آن كه باردارى يا زايمانى در كار باشد، به همان شكلى كه مى‌خواهد، مى‌آفريند، چنان كه آدم را، نمونه آفريد.