است كه از پوستش مى‌تراود و شكمش فرو مى‌نشيند».

267 امام على عليه السلام: مردى گفت: اى پيامبر خدا! من به اسب علاقه دارم. آيا در بهشت هم اسب هست؟

فرمود: «آرى، سوگند به آن كه جانم در دست اوست. در آن جا اسبانى از ياقوت سرخ هستند كه [بهشتيان‌] بر آنها نشانده مى‌شوند و آن اسب‌ها آنان را در ميان برگ‌هاى بهشت، به آرامى مى‌گردانند».

مرد ديگرى گفت: اى پيامبر خدا! من آواز خوش را دوست دارم. آيا در بهشت، آواز خوش هم هست؟

فرمود: «آرى، سوگند به آن كه جانم در دست اوست. خداوند براى هر يك از بهشتيان كه آواز خوش را دوست دارد، به درختى فرمان مى‌دهد كه آواز تسبيح برايش سر دهد؛ آوازى كه گوش‌ها هرگز خوش‌تر از آن را نشنيده‌اند».

مرد ديگرى گفت: اى پيامبر خدا! من شتر دوست دارم. آيا در بهشت، شتر هم هست؟

فرمود: «آرى، سوگند به آن كه جانم در دست اوست. در آن جا اشتران نژاده‌اى از ياقوت سرخ‌اند كه جهاز طلا بر آنهاست و با بالشتك‌هاى ديبا پوشانده شده‌اند و بهشتيان بر آنها نشانده مى‌شوند و در لا به لاى برگ‌هاى بهشت مى‌تازند.

در بهشت، تصاويرى از مردان و زنان هست كه بر مركب‌هاى بهشتى سوارند و چون يكى از بهشتيان از تصويرى خوشش آيد، مى‌گويد:" خدايا! صورت مرا مانند اين صورت بگردان" و خداوند، صورتش را مانند آن مى‌گرداند، و چون تصوير زنى را بپسندد، مى‌گويد: پروردگارا! صورت فلانى [يعنى همسرم‌] را مانند اين صورت بگردان" و چون [به منزل خود] بر مى‌گردد، مى‌بيند كه صورت همسرش به مانند همان صورت دلخواهش شده است».

268 امام زين العابدين عليه السلام: كسى كه در دنيا در پى توانگرى و ثروت و رفاه است، در حقيقت، آنها را براى آسايش مى‌جويد، حال آن كه آسايش، در دنيا و براى اهل دنيا آفريده نشده است؛ بلكه آسايش، در بهشت است و براى بهشتيان،