قرآني که جبرئيل آن را براي پيامبر آورد، هفده هزار آيه داشت. اين در حالي است که در برخي از معتبرترين نسخه‌هاي در دسترس الکافي [1] واژه «عَشَرَ» وجود ندارد و «ألف» را مي‌توان «آلاف» دانست که «الفِ» مقصوره بر بالاي آن درست نهشته و يا خوانده نشده است و در نتيجه، عدد مذکور در حديث را هفت هزار (سَبعةُ آلافٍ) دانست که بسيار نزديک به تعداد آيات کنوني قرآن، [2] و به گونه‌اي گردشده آن است. از اين گذشته، حتي اگر بر اين نسخه و اين عدد اصرار شود، مي‌توانيم بگوييم که مقصود روايت از قرآنِ نازل‌شده بر پيامبر خدا، آيات به همراه تفسير و تأويل و مصداق‌هاي هر آيه بوده است. در پايان اگر اين تأويل را نيز نپذيريم، و حالت اخباري‌گري را کنار بگذاريم، به جاي پذيرش خبر و قبول حذف در قرآن، روايت را از حجّيت مي‌اندازيم و علم آن را به گوينده‌اش باز مي‌گردانيم. گفتني است مسئله سلامت قرآن از تحريف، يکي از مسائل کهن و پردامنه در مباحث قرآني و کلامي است و به جز برخي اخباريان شيعه و اهل سنّت، همه انديشمندان و عالمان مسلمان معتقدند که همان‌گونه که چيزي بر قرآن افزوده نشده، هيچ آيه و سوره‌اي نيز از آن حذف يا کاسته نشده است؛ و حتي با توجه به حساسيت و دقّت مسلمانان در قرائت همه‌ روزه، حفظ گسترده، کتابت هميشگي و استدلال و استناد پيوسته به قرآن، چنين تغييري را ناممکن شمرده‌اند. افزون بر اين دليل‌ها، امامان ما نيز هماره همين قرآن و آيات گوناگون آن را ملاک استدلال‌ها و احتجاج خود قرار مي‌داده‌اند و سراغ نداريم که ايشان به آيه‌اي استدلال کرده باشند که در قرآن کنوني، اثري از آن نباشد. اگر هم در روايتي، ‌به آيه‌اي استناد شده باشد که اندک تغيير و تفاوتي با نصّ قرآن دارد،