285 ق، در كوفه به دنيا آمد[1] و به سال 368 ق، در بغداد از دنيا رفت.[2] به قرينه آن‌كه وى زمانى به بغداد رفته كه تنها فرزندش 37 سال داشته، اين حدس قوى مى‌نمايد كه وى در واپسين سال‌هاى زندگى، ساكن بغداد بوده است.[3] كلينى، ابو طالب انبارى و نعمانى صاحب كتاب‌ الغيبة، از مشايخ معروف ابو غالب بوده‌اند و راويان او نيز عبارت‌اند از: ابن غضائرى، تلعكبرى، شيخ مفيد، ابن نوح سيرافى، ابن عبدون و ابن عيّاش جوهرى.[4] ابو غالب، آخرين محدّث و عالم خاندان بزرگ آل اعْيَن بود[5] كه نامش در اسناد بسيارى از روايات و طرق‌ رجال‌ نجاشى و فهرست‌ طوسى، آمده است. در مصادر، خاندان اعين را با عنوان «بنى سِنسن»،[6] «بكريّون»[7] و «زُرارى»[8] نيز ياد كرده‌اند. عنوان زُرارى براى اين خاندان، چندان قديمى نيست. گويا تا زمان سليمان بن جهم، جدّ ابو غالب، شهرت آنان «بَكرى» بود و در اين زمان، به جهت شرايط سخت سياسى شيعيان، امام حسن عسكرى عليه السلام براى بار نخست، سليمان بن جهم را «ابو طاهر زرارى» خواند و از آن پس، آنان خود را زرارى خواندند.[9] ابو غالب را پر روايت، قابل اعتماد و شيخ اصحاب خوانده‌اند.[10]

[1]. رساله ابو غالب، ص 38؛ رجال النجاشى، ص 75.

[2]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، ص 77.

[3]. رساله ابو غالب، ص 42.

[4]. رجال النجاشى، ص 77؛ رجال الطوسى، ص 410؛ الفهرست، طوسى، ص 77؛ الذريعة، ج 1، ص 143؛ معجم‌رجال الحديث، ج 24، ص 9.

[5]. رساله ابو غالب، ص 42.

[6]. رجال النجاشى، همان جا.

[7]. الفهرست، طوسى، ص 77.

[8]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا.

[9]. رساله ابو غالب، ص 11؛ الفهرست، طوسى، همان جا.

[10]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا؛ رجال الطوسى، همان جا؛ خلاصة الأقوال، ص 67.