تأليفات‌

او در زمينه تاريخ، فقه، رجال و كتاب‌شناسى، دست به قلم برد؛ ولى بيشتر آثار وى ناياب‌اند: 1. التاريخ‌، كه هر چند ناتمام بوده، بيش از هزار ورق داشته است.[1] 2 و 3. مناسك الحجّ‌، در دو حجم مفصّل و مختصر، 4. دعاء السفر، 5. الإفضال.

اثر چاپى: 6. الرسالة إلى ابن ابنه فى ذكر آل أعين.

گويا كتاب‌ دعاء السفر يا بخشى از آن، تا سده هفتم موجود بوده و ابن طاووس در إقبال‌ خود، از آن نقل كرده است.[2] اتان كلبرگ تحت عنوان كتاب‌ الدعوات‌ از مؤلّفى ناشناخته، متذكّر شده كه آنچه در كتاب‌ إقبال‌ از كتاب‌ الدعوات‌ نقل شده، مربوط به جزوه‌اى است مشتمل بر ادعيه و با خطّ ابو غالب زرارى، كه حسين بن عبيد اللَّه غضائرى آن را از زيد بن جعفر علوى (زيدى مذهب) روايت كرده است.[3]

31. ابن داوود قمى (م 368 ق)

محمّد بن احمد بن داوود، مكنى به ابو الحسن و معروف به ابن داوود قمى؛ محدّث، فقيه و رجالى. وى در قم، زاده شد و تا سال 333 ق، نيز در آن جا بود. او از مشايخ حديث قم؛ بويژه احمد بن داوود و سلامة بن محمّد ارزنى- كه به ترتيب، پدر و دايى او بودند- و نيز محمّد بن حسن بن وليد، حديث شنيد.[4] ابن داوود پس از مرگ پدر در سال 333 ق به بغداد مهاجرت كرد و تا پايان عمر خود در سال 368 ق، در آن جا ساكن شد.[5] بر اين اساس، وى نزديك به 35 سال در بغداد زندگى كرد. فرزند او، ابن غضائرى، شيخ مفيد، ابن عبدون، ابو غالب رازى و ابن نوح سيرافى، از او روايت‌

[1]. رجال النجاشى، همان جا.

[2]. الإقبال، ص 452.

[3]. كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 225.

[4]. رجال النجاشى، ص 83، 384، 35، 60.

[5]. رجال النجاشى، ص 384.