است.[1] محقّق نسخه چاپى‌ جامع الأحاديث‌ در پايان كتاب، زير عنوان «ضمائم»، آن دسته از آثار ناياب ابن رازى را كه در منابع متأخّر نقل شده‌اند، نام برده است. نيز سيّد محمّد جواد حسينى جلالى، جزوه‌اى با عنوان‌ مقتطفات من كتاب «أدب الإمام والمأموم‌» نگاشته است.[2] المُنبّى عن زهد النبى صلى الله عليه و آله‌ تا سده نهم هم دست يافتنى بوده و ابن طاووس‌[3] و ابن فهد حلّى (م 841 ق)، از آن نقل كرده‌اند.[4] اين كتاب نيز از مصادر با واسطه‌ بحار الأنوار[5] و مستدرك الوسائل‌ است.[6] واپسين ردّ پايى كه از كتاب‌ فضائل جعفر بن أبى طالب‌ به چشم مى‌آيد، مربوط به سده هفتم است كه عبد الكريم بن محمّد رافعى قزوينى (م 623 ق)، يك روايت از آن نقل كرده است.[7]

13. شيخ صدوق (م 381 ق)

محمّد بن على بن حسين بن موسى بن بابويه، مكنّا به ابو جعفر و معروف به شيخ صدوق؛ محدّث، فقيه و رجالى. شيخ صدوق در قم زاده شد و گويا تا سال 347 ق، در قم بود. مشايخ حديث او در قم، پدرش على بن بابويه (م 329 ق) و محمّد بن حسن بن وليد (م 347 ق) بودند. شيخ صدوق پس از درگذشت پدرش و ابن وليد، به دعوت حاكم بويهى رى، به رى رفت.[8] به احتمال فراوان، اين سفر در سال 347 ق انجام‌

[1]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 108.

[2]. نوادر الأثر، ص 35، مقدّمه محقق.

[3]. فلاح السائل، ص 161 و 265- 266.

[4]. عدّة الداعى، ص 227- 300.

[5]. بحار الأنوار، ج 8، ص 302؛ ج 43، ص 87؛ ج 70، ص 248 و 293؛ ج 75، ص 456؛ ج 84، ص 248 و 352؛ ج 104، ص 39.

[6]. خاتمة مستدرك، ج 1، ص 108.

[7]. التدوين فى أخبار قزوين، ج 2، ص 34- 35.

[8]. كمال الدين، ص 3.