استثنايى دانسته‌اند.[1] محدّث نورى (م 1332 ق) متذكّر شده كه ابواب «نوادر» و «زيادات»، به مثابه مستدرك براى ساير ابواب كتاب اصل است. باب نوادر كتاب‌ كامل الزيارات‌، نوادر كتاب من لا يحضره الفقيه‌، باب زيادات‌ المقنعة، و باب نوادر و زيادات‌ تهذيب الأحكام‌، اين گونه‌اند. ابن قولِويْه، شيخ صدوق، شيخ مفيد و شيخ طوسى، احاديث مناسبى را كه پس از پايان يافتن چينش ابواب كتاب، پيدا كرده‌اند، در باب زيادات يا نوادر آورده‌اند.[2] كتاب نوادر، گاه به عنوان بخش پايانى يك كتاب و گاه در چهره كتابى مستقل، مطرح شده و نام آن نيز به هر دو صورت مطلق و مضاف، به كار رفته است. آقا بزرگ تهرانى در ميان آثار بزرگان شيعه، نزديك به دويست كتاب نوادر را نام كرده است.[3] نمونه‌اى از اين كتاب‌ها را چنين مى‌توان نام برد:

1. نوادر احمد بن ادريس بن احمد اشعرى قمى (م 306 ق)؛

2. نوادر احمد بن داوود بن على قمى (م 368 ق)؛

3. نوادر جعفر بن حسين بن شهريار قمى (م 340 ق)؛

4. نوادر جعفر بن محمّد بن قولَوَيه (م 368 ق)؛

5 و 6. نوادر و نوادر الفقه‌ حسين بن عبيد اللَّه بن غضائرى (م 411 ق)؛

7. نوادر حميد بن زياد (م 310 ق)؛

8. نوادر محمّد بن عبد مؤمن مؤدِّب قمى؛

9- 13. نوادر، نوادر الطبّ‌، نوادر الصلاة، نوادر الفضائل‌، و نيز نوادر الوضوء، همگى از شيخ صدوق؛

14. نوادر محمّد بن على بن عثمان كراجكى (م 449 ق)؛

[1]. الذريعة، ج 24، ص 316.

[2]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 6، ص 412.

[3]. الذريعة، ج 24، ص 316- 349.