عماد الدين طبرى در رى، آثار شيخ طوسى را به روايت از وى سماع نموده است.

در اين روايات، شمس الإسلام حَسَكا بابويِه تصريح نموده كه در جمادى اوّل سال 455 ق، در نجف، آثار روايت نموده را سماع كرده است.[1] از ديگر شيوخ اجازه و راوى كتب متقدّمين شيعه در اين قرن بر اساس كتاب طبرى، مى‌توان به محمّد بن على بن عبد الصمد تميمى نيشابورى اشاره كرد. نام وى در سلسله سند روايتِ كتب صدوق، موجود است. طبرى، روايات خود را از وى در نيشابور به سال 514 ق، سماع نموده است.[2] يكى ديگر از شيوخ اجازه قرن ششم، سديد الدين ابو الفضل شاذان (/ شادان) ابن جبرئيل بن شاذان قمى (زنده در سال 584 ق) مؤلّف اثرى به نام‌ إزاحة القبلة فى معرفة القبلة است.[3] از وى كتابى به نام‌ الروضة يا المناقب‌ موجود است كه جزو منابع‌ بحار است.[4] در اين كتاب، ابن شادان به واسطه پدر خود، از شيخ ابو الحسن محمّد بن‌

[1]. براى نمونه، ر. ك: بشارة المصطفى، ص 118، 122، 127، 130، 132 و 145. در صفحات 191 و 222، طبرى تأكيد مى‌كند كه احاديث را به اجازه از حسكا دريافت كرده و سپس گفته:« نسخت من أصله و قابلت من كتابه مع ولده».

[2]. براى نمونه، ر. ك: همان، ص 231.

[3]. وى را نبايد با ابو الحسن محمّد بن احمد بن شادان قمى( م قبل از 418 ق)، كه خواهرزاده ابن قولويه( م‌حدود 369 ق)، استاد شيخ طوسى و كراجكى است و در سال 412 ق، در نزد وى كتاب حديثش با نام إيضاح دفائن النواصب را خوانده، اشتباه كرد( ر. ك: معالم العلماء، ص 117؛ فهرست نسخ خطّى اهدايى آقاى سيّد محمّد مشكات، ج 3، بخش 3، ص 1129- 1130). نيز در مورد كتاب إزاحة القبلة، ر. ك: همان، ص 1774 و 1775. وى از راويان مهم آثار شيخ طوسى و صدوق است( ر. ك: بحار الأنوار، ج 104، ص 68- 70).

[4]. دانش‌پژوه در معرفى نسخه‌اى از كتاب الروضة، بر اساس تفاوت بين دو نسخه روضه و مناقب، اين دو كتاب‌را دو اثر از ابن شادان معرفى كرده است( ر. ك: فهرست نسخ خطّى اهدايى آقاى سيّد محمّد مشكات، ج 3، بخش 3، ص 1343).