شمارش شده‌اند.[1] اين نيز گفتنى است كه پنج نفر از محدّثان مؤلف، در رجال‌ نجاشى معرّفى نشده‌اند: ابن شعبه حرّانى، ابن رازى صاحب‌ جامع الأحاديث‌، محمّد بن شاذان، ابو الفتح كراجكى و طرّازى.

اين كتاب در اختيار سيّد بن طاووس بوده و وى آن را به همراه چهار كتاب رجالى ديگر، در كتابى با عنوان‌ حلّ الإشكال فى معرفة الرجال‌، گرد آورد.[2] همچنين، اين كتاب در اختيار محقّق حلّى، علّامه حلّى، ابن داوود، شهيد ثانى، صاحب‌ معالم‌، محقّق داماد، محقّق شوشترى، عنايت اللَّه قهپايى، شيخ حرّ عاملى، علّامه مجلسى و ... بوده و آنها در كتاب‌هاى خود، آن را نقل كرده‌اند. اين كتاب توسّط برخى از علماى رجال، مرتّب شد. از جمله آنها مى‌توان به ابن داوود، عنايت اللَّه قهپايى و شيخ داوود بن حسن جزايرى (معاصر صاحب‌ حدائق‌)، اشاره كرد.[3] نيز مشايخ نجاشى، بر اساس اين كتاب، در اثرى مستقل استخراج شده‌اند كه با عنوان‌ مشيخه نجاشى‌، در سال 1413 ق.

در قم، توسّط دار الكتب به چاپ رسيد.

5. رجال الطوسى‌

مؤلّف: شيخ طوسى‌

تحقيق: جواد قيّومى اصفهانى‌

ناشر: مؤسسة النشر الاسلامى (انتشارات جامعه مدرّسين)، قم، چاپ اوّل، 1415 ق.

در تحقيق كتاب، افزون بر نسخه چاپى، بر نسخه‌اى خطّى اعتماد شده كه در تاريخ 533 ق، به خطّ محمّد بن سرآهنگ بن مرتضى حسينى نوشته شده است.[4] رجال الطوسى‌ با تحقيق سيّد محمّد صادق بحر العلوم، در سال 1381 ق، نيز چاپ‌

[1]. همان، ص 65- 68.

[2]. التحرير الطاووسى، ص 5.

[3]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 151.

[4]. رجال الطوسى، ص 12- 13؛ تراثنا، ش 7، ص 120؛ فهرس التراث، ج 1، ص 529.