انتساب آن به ابو غالب زرارى، معروف است. رساله‌ ابو غالب، از مصادر كتاب‌هاى رجالى، تاريخى و كتاب‌شناسى است. نجاشى، شيخ طوسى و علّامه حلّى در كتاب‌هاى رجالى و كتاب‌شناسى خود و نيز شيخ حرّ عاملى، محمّد باقر مجلسى و ميرزا حسين نورى در رجال و كتاب‌شناسى، از آن استفاده كرده‌اند. ابو غالب اين رساله يا اجازه را براى تنها بازمانده خاندان اعيَن- كه نوه پسرى‌اش محمّد بن عبد اللَّه بن احمد بود و چهار سال بيش نداشت-، تأليف كرد.[1] وى اين رساله را در ذى قعده سال 356 ق، تأليف كرد و در سال 367 ق، به بازنگرى و اصلاح آن پرداخت.[2] انگيزه اصلى ابو غالب از تأليف اين رساله، آن بوده كه در فقدان فرد يا افراد تداوم‌بخش سلسله پر افتخار خاندان اعين و در حال پيرى و ضعف خود وى و نيز كوچك بودن تنها بازمانده خاندان ياد شده، ميراث گران‌بهايى را كه از تاريخ و افتخارات محدّثان و راويان آل اعين به او رسيده بود و نيز كتاب‌هاى را كه از خود و مشايخ خود در اختيار داشت و نسبت به انتساب آن كتاب‌ها به مؤلّفان آنها اعتماد داشت، در اختيار نوه خود قرار دهد تا شايد بدين وسيله، [اين افتخارات و ارزش‌ها، در] نسل آل اعين ادامه پيدا كند.[3] بر اين اساس، ابو غالب زرارى ابتدا به معرّفى خاندان اعيَن- از زُراره و حمران بن اعين تا پدر خود و سپس خود و تنها فرزندش- پرداخته و مشايخ خود را نيز ذكر كرده است. وى در اين باره، بنا به نقلى كه در اختيار دارد، متذكّر شده كه آل اعين، همگى اهل علم و حديث و از دل‌دادگان اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله بوده‌اند و شمار محدّثان آن خاندان، به شصت نفر مى‌رسد.[4] نكته مهم در اين قسمت، آن است كه ابو غالب در نقد و جرح و تعديل راويان، بر مبناى اعتبار و وثاقت راوى عمل مى‌كرده و نوع مذهب را دخالت نمى‌داده است. مثلًا

[1]. رسالة أبى غالب، ص 42.

[2]. همان، ص 45.

[3]. همان، ص 42.

[4]. همان، ص 2، ص 6، ص 17.