تكيه بر اغسال واجب و مستحب) و نماز (با تكيه بر نمازهاى واجب و مستحب يا نوافل)، خلاصه شده است. قسمت اعظم مطالب كتاب، اعمال و دعاهاست كه مؤلّف با عنوان اعمال هفته، اعمال جمعه، دعاهاى هفته، ادعيه مربوط به ماههاى رمضان، ذو قعده، ذو حجّه، محرّم، صفر، رجب و شعبان، به بيان آنها پرداخته و با ذكر دعاى حضرت خضر عليه السلام، كتاب را به پايان رسانده است.
روايات كتاب، مرسل و گاه با اسناد كامل نقل شدهاند. اين كتاب با اعتنا و اعتماد علماى شيعه در سدههاى مختلف مواجه شد و برخى به تلخيص، شرح و ترجمه آن پرداختند. از جمله اين كارها مىتوان به اين موارد اشاره كرد:
الف- تلخيص: قَبَس المصباح صهرشتى، معاصر و شاگرد شيخ طوسى؛[1] الإختيار من المصباح الكبير، از سيّد على بن حسان بن باقى قرشى، معاصر سيّد بن طاووس؛[2] منهاج الصلاح فى إختيار المصباح، علّامه حلّى؛[3] مختصر المصباح سيّد عبد اللَّه شُبَّر.[4] ب- شرح: شرح فاضل مقداد سيوَرى (م 826 ق)؛ دو شرح مفصّل و مختصر، از شيخ خضر رازى نجفى، شاگرد مير سيّد شريف جرجانى (م 838 ق): يكى با نام جامع الدُرَر و ديگرى مفتاح الغُرَر؛ شرح ابن ابى جمهور احسايى (م پس از 901 ق) با عنوان معين الفكر و شرح آن با عنوان معين المعين؛ شرح مختصر مصباح المتهجّد، از سيّد على حسينى نجفى كه قاضى نور اللَّه در كتاب المجالس و نراقى در كتاب الخزائن، از آن نقل كردهاند؛ شرح عبد الوحيد بن نعمت اللَّه استرآبادى، شاگرد شيخ بهايى (م پس از 1025 ق) به نام فتح الباب؛ شرح حاج ميرزا على تبريزى (م 1345 ق).
[1]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 180؛ الذريعة، ج 17، ص 29- 30.
[2]. بحار الأنوار، ج 1، ص 38؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 180؛ الذريعة، ج 1، ص 364.
[3]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 180؛ الذريعة، ج 3، ص 5.