كتاب، در مصادر رجالى اماميه ذكر نشده‌[1] و در اصطلاح، مجهول است. با اين حال، از وى در كتاب‌هاى انساب، ياد شده است؛ مانند المجدى فى أنساب الطالبيّين‌، عمدة الطالب‌، بحر الأنساب‌، العمدة، المشجّر، كشاف‌ و النسب المسطّر كه در آغاز سده هفتم تأليف شده است.[2] نيز نام پدر او، معروف به محمّد اعرابى، و جدّ وى با عنوان محمّد بن قاسم بن حمزه، در مصادر رجالى آمده است. شيخ طوسى پدر او را در شمار اصحاب امام هادى عليه السلام‌[3] و كشّى جد او را با عنوان قاسم بن حمزه علوى،[4] ياد كرده‌اند و به نقل از آقا بزرگ تهرانى از كشّى، وى از ابو بصير روايت مى‌كند و ابو عبد اللَّه محمّد بن خالد برقى نيز از وى روايت مى‌كند.

برخى از معاصران، با استناد به جهالت راوى اصلى اين تفسير، ابو الفضل العبّاس، و نيز جهالت كسى كه آن را از ابو الفضل روايت كرده، در انتساب آن به على بن ابراهيم، ترديد كرده‌اند[5] و آن را ساخته و پرداخته همان ابوالفضل راوى كتاب، دانسته‌اند. شايد قرينه محكم بر اين انتساب، اين باشد كه روايات اين تفسير، همگى از على بن ابراهيم نيست. به گفته آقا بزرگ تهرانى، روايات كتاب تا اوايل سوره آل عمران- كه به آيه‌ «وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ» مى‌رسد، از على بن ابراهيم است؛ ولى از اين آيه به بعد، اسلوب روايت تغيير مى‌كند و روايت از ابن عقده (م 333 ق) با اين عنوان، افزوده مى‌شود: «حدّثنا احمد بن محمّد الهمدانى، قال حدّثنى جعفر بن عبد اللَّه، قال حدّثنا كثير بن عيّاش عن زياد بن منذر أبى الجارود، عن أبى جعفر محمّد بن على (امام باقر) عليه السلام». اين طريق در مصادر كتاب‌شناسى، براى‌ تفسير ابو الجارود ذكر شده است.[6] گويا نمى‌توان گوينده «حدّثنا» را در طريق ياد شده‌

[1]. الذريعة، ج 4، ص 303.

[2]. همان، ج 4، ص 307- 308.

[3]. رجال الطوسى، ص 392.

[4]. اختيار الرجال، ج 2، ص 736.

[5]. التفسير و المفسرون، ج 2، ص 326.

[6]. فهرست، طوسى، ص 131؛ رجال النجاشى، ص 170.