نيست كه آيا همه آنها را به فارسى برگردانده، يا تنها به همين پنج بابى كه باقى مانده، بسنده كرده است.

ميرزا حسين نورى با بررسى منقولات كتاب‌ فضائل السادات‌ سيّد احمد حسينى، احتمال داده كه وى ترجمه ديگرى از كتاب را در اختيار داشته است؛ چنان‌كه احتمال داده است كه همو و نيز آقا محمّد على، اصل عربى كتاب را نيز در اختيار داشته‌اند.[1]

ه- متون تفسيرى‌

1. تفسير القمى‌

مؤلّف: على بن ابراهيم قمى‌

مصحّح: سيّد طيّب موسوى جزايرى‌

ناشر: دار الكتاب، قم، چاپ سوم، 1404 ق.

در تحقيق اين كتاب، از دو نسخه خطّى و دو نسخه چاپى استفاده شده است. در هامش نسخه چاپىِ سال 1315 ق، تفسير منسوب به امام عسكرى عليه السلام نيز گنجانده شده است. نسخه چاپىِ 1313 ق، نسخه خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه حكيم و نسخه خطّى كتاب‌خانه شيخ كاشف الغطاء- كه نسخه‌اى است نادر-، ديگر نسخه‌هاى پيشين اين كتاب‌اند.[2] انتساب اين تفسير به على بن ابراهيم، معروف نيست؛ اگرچه اصل اين كه او تفسيرى بر قرآن نوشته است، معروف و حتى متواتر است.[3] كسى كه اين تفسير را از على بن ابراهيم روايت كرده، شاگرد وى عباس بن محمّد بن قاسم بن حمزة بن موسى بن جعفر، مكنّا به ابو الفضل است.[4] راوى‌

[1]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1 ص 367.

[2]. تفسير القمى، ج 1، ص 16- 17.

[3]. رجال النجاشى، ص 260؛ الفهرست، طوسى، ص 152؛ بحار الأنوار، ج 1، ص 7.

[4]. الذريعة، ج 4، ص 307؛ تفسير القمى، ج 1، ص 27.