واحدةٍ وهى الصلاة التى توفّى عقبها».

روايت ديگر در اين باره، چنين است: «لمّا كَبّر أبو بكر فى المحراب خرج رسول اللَّه صلى الله عليه و آله بين علىّ عليه السلام و الفضل بن العبّاس و رِجْلاه تخطّان فى الأرض ضعفاً مِن العلّة، فدخل المحرابَ وصلّى بالناس قاعداً». اما اين روايت نيز مختلف نقل شده است. به موجب يك روايت: «إنه أزال أبابكر عن المحراب وأقامه بينه و بين الصفّ الأوّل، فكان أبو بكر يصلّى بصلاة الرسول صلى الله عليه و آله والناس يصلّون بصلاة أبى بكر» و به روايت ديگر: «بقى معه فى المحراب يصلّيان جميعاً».

اختلاف در روايتى كه در باره برترين منقبت ابوبكر نقل شده، شاهد روشنى بر بطلان آن است.[1] از ديگر سو، محال است كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله كسى را پيش‌نماز كند و نمازگزاران ندانند كه آيا او نماز خواند يا نخواند، آيا پيامبر او را كنار زد يا كنار نزد.

اين كتاب با همه فراز و فرودهايش، مورد اعتماد واقع شده است. ابن شهر آشوب، محمّد باقر مجلسى، على بن يونس بياضى، قاضى شوشترى و ميرزا حسين نورى، از اين كتاب نقل كرده‌اند.[2] كتاب‌ الإستغاثة، افزون بر اين مصادر حديثى، از مصادر كتاب‌هاى تاريخى و كلامىِ بسيارى است كه در يك سده اخير تأليف شده‌اند.

4. كتاب الغيبة

مؤلّف: ابن ابى زينب نعمانى‌

تحقيق و تخريج: فارس حسّون كريم‌

ناشر: انوار الهُدى‌، قم، چاپ اوّل، 1422 ق.

در تحقيق كتاب‌ الغيبة، از چند نسخه خطّى و چاپى استفاده شده است: يكى نسخه چاپ بيروت در 1403 ق، كه پرخطا بوده، و نسخه‌هاى چاپ تهران در 1397 ق،

[1]. همان، ج 2، ص 14- 15.

[2]. مناقب آل ابى طالب، ج 2، ص 364؛ بحار الأنوار، همان جا؛ الصراط المستقيم، ج 1، ص 6؛ الصوارم المهرقه، ص 20- 21، 339- 340؛ إحقاق الحق، ص 215؛ خاتمة مستدرك الوسائل، همان جا.