با تحقيق على اكبر غفّارى كه با چند نسخه خطّى، مقابله شده است (از جمله، با دو نسخه در كتاب‌خانه ملك در تهران: يكى به تاريخ تحرير 1077 ق، كه در صفحات آغازين و پايانى، افتادگى دارد، و نسخه‌اى ديگر كه به قرينه خطّ آن، گويا در حدود سده دهم تحرير شده است). نيز نسخه موجود در كتاب‌خانه آستان قدس رضوى، به تاريخ تحرير 577 ق، و نسخه كتاب‌خانه دانشگاه تهران كه نوشته‌اى به خطّ ميرزا حسين نورى در 1289 ق، روى آن است.[1] الغيبة بارها چاپ شده است؛ از جمله، در تهران و به سال 1318 ق.

معرّفى اين كتاب با همين عنوان‌[2] و يا ملاء العيبة فى طول الغيبة[3] آمده است. انتساب‌ الغيبة به ابن ابى زينب نعمانى، معروف و بلكه متواتر است و از مصادر كتاب‌هاى حديثى و كلامىِ بى شمارى است؛ مانند الإرشاد، الإستنصار، الغيبة ى طوسى، قصص الأنبياء راوندى، بحار الأنوار، وسائل الشيعة، مدينة المعاجز، عوامل العلوم‌، مستدرك الوسائل‌ و دهها كتاب ديگر در زمينه غيبت امام دوازدهم عليه السلام.

نسخه چاپى‌ الغيبة، شامل مقدّمه محقّق، مقدّمه مؤلّف و اصل كتاب است. در مقدّمه محقّق، پس از شرح حال مؤلّف، به معرّفى نسخه‌هاى خطّى و چاپى كتاب، جايگاه و اعتبار تأليف و ويژگى‌هاى آن، پرداخته شده است. مقدّمه بلند مؤلّف، شامل انگيزه تأليف و اشاره به باب‌هاى آن است. به موجب اين مقدّمه، شيعيان در مسئله غيبت امام دوازدهم، پراكنده و در حيرت، دچار ترديد بودند: برخى در راه افراط قدم مى‌زدند و برخى در طريق تفريط و تقصير.[4] به گفته نعمانى، كم‌دانى نسبت به روايات در اين باب و كم تأملى و بى‌درايتى در آنها- كه درايت در روايت، توصيه معصوم‌

[1]. الغيبة، نعمانى، ص 14- 15.

[2]. الإرشاد، ج 2، ص 350؛ رجال النجاشى، ص 383؛ معالم العلماء، ص 153؛ أمل الآمل، ج 2، ص 233؛ الذريعة، ج 16، ص 79.

[3]. الذريعة، ج 22، ص 183؛ معجم ما كتب عن الرسول و أهل البيت عليهم السلام، ج 9، ص 217، 261.

[4]. الغيبة، نعمانى، ص 27- 28.