چرانيدن گوسفندان و چهارپايان، سوزاندن و از بين بردن مصاحف، تبعيد ابو ذر غفارى- كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را صادق‌ترين فرد دانسته بود- به ربذه، تغيير دادن روز عيد و جابه جا كردن زمان خواندن خطبه در مكّه از روز دهم ماه ذى حجه (روز قربانى) به روز نهم، اجرا نكردن حكم قصاص بر عبد اللَّه بن عمر كه هرمزان را كشت؛ چون گمان داشت كه وى در قتل پدرش نقش داشته است.[1] در جزء دوم، 32 روايت از پيامبر صلى الله عليه و آله و گزارش‌هايى در مناقب خلفا آمده است.

مفاد برخى از اين روايات، چنين است: پيش نماز شدن ابو بكر به جاى پيامبر صلى الله عليه و آله در هنگام بيمارىِ منجر به ارتحال ايشان، توصيف ابو بكر به «مصاحب پيامبر» در جريان پنهان شدن در غار هنگام هجرت آن حضرت به مدينه، قرار داشتن ابو بكر و عمر به عنوان دو وزير پيامبر صلى الله عليه و آله، توصيف اموال ابو بكر (در ازدواج عايشه و انفاق چهل هزار) از زبان پيامبر صلى الله عليه و آله به عنوان سودمندترين مال، دستور پيامبر صلى الله عليه و آله به اقتدا به ابو بكر و عمر پس از خود، توصيف آن دو به «دو آقاى پيران بهشت»، اعلم و افضل بودن ابو بكر و عمر، توصيف ابو بكر به «صدّيق» و عمر به «فاروق» در نوشته‌اى روى ساق عرش در آسمان، نجات يافتن عمر ابن خطّاب به تنهايى از عذاب آسمانى، صلاحيت عمر براى دريافت وحى، فرار كردن شيطان از عمر و ترس او از وى، آرام بخش بودن زبان عمر، هم‌زانونشينىِ عثمان با پيامبر صلى الله عليه و آله، ازدواج عثمان با رقيه و زينب دختران پيامبر، بهشتى شدن عثمان، حيا كردن فرشتگان از عثمان، توصيف ابو بكر و عمر و عثمان و على به «افضل مردم پس از پيامبر صلى الله عليه و آله» و اين كه ابو بكر و عمر، مصداق اين آيه‌اند: «وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» و نيز مصداق يا مؤوَّل آيه‌ «لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ ...»، و اين كه ابو بكر مصداق اين آيه است: «وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ» و نيز مصداق‌

[1]. همان، به ترتيب: ص 50، 51، 55- 56، 57، 58- 59.